bazen küçük yaşta babasını kaybetmiş insanları izliyom. babama olan nefretimi yadırgıyolar. belki kendi babalarıyla da benim yaşadıklarımı yaşayacaklardı. lakin yine de hiç görmedikleri babalarına, gördülerse da hatırlamadıkları o adama körü körüne bağlılar. ama boş. baba dönmeyecek.
en güzeli bu olurdu aslında, benim için. hayata yetim başlamak güzel olabilirdi. platonik aşklar gibi, peygamber aşkı gibi mesela;
biz seni görmeden sevdik ya resulullah dercesine, güzel olabilirdi. beklemem gereken bi karşılık olmadan.
uzun zamandır hislerim bu. selamın aleyküm aleyküm selam olup da sevmeyeceğime bu adamı, baştan olmasaydı ya? hasretini çekerdim, özlemini duyardım. ne bileyim kimsem kalmadığında gökyüzüne umutla bakardım orada mı diye. sevmemek için bir nedenim olmazdı onu.
baba. keşke olmasaydın. o zaman daha çok severdim seni. ya da keşke olsaydın, yanımda. belki severdin beni, severdim seni?