6 yada 7 yaşlarındaydım hala daha unutmam annem sürekli beni sabahın erken saatinde kaldırır,yatağımdan salondaki koltuguma kadar sırtında taşırdı.sobamız zaten coktan yanmış olurdu.beni tekli koltuguma oturtur, üstümü battaniyeyle örter,tom ve jerry yi açtıktan sonra tekrar yanıma gelir beni öperdi.ardından mutfağa gidip bana kahvaltı hazırlardı.odanın sıcaklıgıyla ve annemin sevgisiyle en mutlu cocuk olurdum.insan ne de cok özlüyor o günleri ulan keske hiç büyümeseydik hep cocuk kalsaydık