2 gün önce arkadaşımla buluşmak üzere cevizlibağ'da metrobüsten inmiş,bankta oturuyordum. arkadaşım aradı ve geç kalacağını söyledi, sinir oldum kendi kendime, kızdım.
az ileriden oturduğum yere doğru gelen 55-60 yaşlarında bir teyze bağırarak telefonda konuşuyordu. baştan şaşırdım. teyzeyi tanımamama rağmen kendinden beklenmeyecek kelimeler savuruyordu karşı tarafa. bir ara teyze ile göz göze geldik. hemen kafamı önüme çevirip dinlememeye özen gösterdim, ama duyuluyor ne yapayım. birazcık kulak misafiri olduktan sonra gelini ile bir takım problemler yaşadığını anladım. teyze telefonu oğlunun yüzüne kapattı. nasıl ağlıyor, çok üzülmüş belli. bende hiçbirşey demeden telaşlı telaşlı çantamı açıp peçete verdim teyzeye. teşekkür ettikten sonra ikimizde önümüze döndük. ama yine ağlıyor teyze, ağlayan insana ise hiç dayanamam. içim acıdı ve birkaç kelime çıktı ağzımdan. bana göre anlamlı şeylerdi, teyzeye de öyle olacak ki biraz olsun kesildi ağlaması. hemen nereli olduğumu sordu. sonra başladı anlatmaya. hem ağlıyor hem anlatıyor. bende onu teselli etmeye çalışıyorum. yaklaşık bir 5 dakika konuştuktan sonra kadının içinin nasıl yanıdığını idrak ettim. biraz kendini anlattı teyze. ismini bile bilmediğim birinin hayatından büyük kesitler öğrendim.
telefon çaldı ve arkadaşım aradı,geldiğini söyledikten sonra telefonu kapattım ve teyze ile helalleştik, birkaç teselli cümlesi söyledim teyzeye ve ayrıldım yanından.
ilk başta 20 dakika geç kaldığı için kızdığım arkadaşıma olayı anlatıp teşekkür ettim.
akşam olup eve gelince 4-5 gün önce dertlendiğim saçma konular düştü aklıma. ulan dedim farkedilmeyenkisi sen kendini bu kadar önemsiz şeyler ile meşgul edip üzerken, dünyada ne acılar dönüyor. kendine dert bellediklerin bunlar mı?
kızdım kendi kendime.
şimdi ise derdin, kederin ve mutluluğun da bir sebebi bir hayrı olduğunun bilincine daha çok vararak yaşamaya çalışıyorum...