benim için babamın bana bisiklet almasıydı.
küçüğüm o zamanlar. komşunun çocuğunun bisikletiyle öğrenmiştim bisiklet sürmeyi. arkadaş bir gün bana bisikletini vermedi ağlaya ağlaya eve gelmiştim. annem sakinlestirmisti beni. aradan 2 ay kadar bir zaman geçti. sokakta sek sek oynuyoruz. güneş arkadan vuruyor önümde büyüyen bir gölge, yavaş yavaş da anlamlandıramadığım bir ses yaklaşıyor. arkami dönmemle sevinç çığlıkları atmam bir oldu. babam bana bisiklet almıştı. o sıralar işleri kötü gitmesine rağmen üç beş kuruş biriktirip ikinci el bir bisiklet almıştı. yemin ediyorum hayatımda hiç o kadar sevinmemistim. hala da hayatımda hiçbir şeye o kadar sevindiğimi hatırlamam.