ayrılmışız abi. iki seneye yakın olmuş ama . ben denedim başkasıyla olmadı , o da denemiş onunda olmamış . yavaş yavaş konuşmaya başladık böyle. ama vallahi yere göğe sığamıyorum . gece telefonumun ekranına resmini koyuyorum ki sabaha kadar kırk kere uyanıyom uyandığımda bakiyim diye. neyse işte böyle günler geçiyor . bir gün dedim buluşalım. tamam dedi. yenibosnada bi iş görüşmem var aylar sonra iş bulmuşum falan iş oldu azıcık neşem yerine geldi . sonra buluştuk işte beylikdüzünde. baba caddenin karşısında duruyor kenarda . elinde bi bim poşeti yıllığını alırken sanki başka poşet yokmuş gibi bim poşeti vermişler. ama elinde o kadar tatlı duruyor ki . gördü beni böyle kafasını yana eğdi hafiften. kocaman bir güldü .yemin olsun o bile yeterdi o an. neyse o gün güldük gıybet falan yaptık . sonraki günlerde iş başı yaptım ilk gün öğleden sonra bir mesaj ben gidiyorum izmire . yıllar sonra bulmuşken terkar kaybedicek olmak o kadar koydu ki ama günlerce kendime gelemedim . sonra da gitti işte . zaten zamana yenilmişiz bi kere toplamaya çalışıyoruz herşey bizim için sorun tamam o da istiyor bende istiyorum ama canımız yanmış -yılmaz erdoğanın dediği gibi- bir adım öteye geçince saflaşıyoruz,daha fazla canımız yanıyor .birde mesafelere yenildik gitti sonrada.görmedim bi daha da oldu baya .görsem naparım bilmiyom .
(bkz: abi vallahi bu dünya güzel bir yer değil lan yeminle bak)