drogba'nın topuğundan sonra bir fenerbahçelinin benden daha çok mutlu olup sevinçten boynumu sıktığı maç. tüm hayatımı, hayallerimi, acılarımı unuttuğum maç. sneijder'in pasında top eboue'nin ayağına ulaşana kadar neler düşündüğümü hatırlıyorum. sabri'nin pası biraz sert kaçınca sneijder kontrol edemeyecek diye nasıl korktuğumu, amrabat çizgiye inince inme oraya çıkamıyoruz diye nasıl bağırdığımı. çıktık oradan ve drogbaba yılın golünü, casillas'ı yedek bırakan kaleciye attı. dünyanın en iyi hocalarından mourinho dudak bükerek nasıl hayran kalmamış gibi görünmeye çalıştığını da hatırlıyorum. millet kornalar çalarak sokaklarda naralar atarken çıkamadığım lise yurdunun penceresinden atkımı sallayarak haykırdığım zamanki boğaz ağrımı hâlâ hissedebiliyorum şu an. allah galatasaray'dan ayırmasın.