kardeşime söz vermiştim birlikte pasta yapmaya allah sizi inandırsın yoğunluktan vakit ayıramadım ona. üzülmüş o da anneme söyleyip durmuş "ablamla pasta yapacaktık unuttu" diye.
geçenlerde yaptık. ben malzemeleri koydum o çırptı. tam istediği gibi rengarenk yaptık. gıda boyalarını her tarafımıza süre süre karıştırdık.
salak salak renkler ortaya çıkardık her birinden.
en son ebru sanatı yaparak bitirdik çalışmamızı.
sonra süslerken de damla çikolatalarının hepsini boca ettik üstüne.
en son masayı felan silerken gıda boyası lekelerini gören kardeşim "abla bunların lekesi geçmezse annem bizi öldürür" dedi. canım minnoşum nasıl da düşünüyor her şeyi.
velhasıl kelam onunla böyle çok az anım olduğunu fark ettim.
hani sorsanız canımdan çok seviyorum onu ama kendime vakit ayırmaktan ona sıra hiç gelmemiş onu fark ettim. ve anamdan babamdan yadigar kalacak tek şey o bana. yarın bir gün bir şey olsa o yanımda olacak ilk. ya da ben onun yanında. ne kadar ömrümüz kaldı daha ne kadar boyle guzel anılar biriktiririz bilmiyorum.
bu yüzden özür dilerim ablacım senden. bundan sonraki hayatında her anında yanında olacağım söz.
bu kadar basit bir şekilde olacağını düşünmezdim ama daha yeni yeni anlıyoruz birbirimizin kıymetini.
(bkz: yoo ağlamıyorum gözüme soğan kaçtı)