3 kız kardeşiz biz. en büyükleri de benim maalesef. birkaç entryde ablam diye bahsettiğim kişi amcamın kızı ama öz ablam olsa kuzenime verdiğim değeri vermezdim ablama.
abla olmak dünyanın en meşakkatli işlerinden biri bence. kardeşlerimden biriyle 6 diğeriyle 12 yaş var aramızda. büyük olanı pek sevmemiştim hem sarışın güpgüzel bir bebekti hemde onun yüzünden annem 1 hafta hastanede kalmıştı. kıskançlık ağır basmıştı biraz da. sonra küçüğü doğdu kara kuru çirkin bir bebekti ama aşırı derecede sevmiştim onu. büyüdükçe o da güzelleşti. bende doğduğumda güzel olan ama büyüdükçe çirkinleşen abla...
herşeyiyle rol model olarak beni alıyorlar. hele küçük cadını damak zevkinden uykuya olan düşkünlüğüne kadar hepsi aynı ben. hareketleri, tavırları, sözleri bütünüyle ben gibi. annemden önce bana anne demişti. ortaokuldayken okuldan gelip babaannemin elinden alıp beraber annem işten gelene kadar oynardık sonra da yorgun düşer uyuya kalırdık. böyle böyle büyüdüğü için benim gibi oldu çocuk. bu konuda aileme üzülüyorum mesela benden bir tane daha ne maddi ne de manevi olarak çekilir yük değil ama olsun senayı seven zeynoya katlanır.
büyük kardeşimle büyüdükçe daha iyi anlaşır olduk küçükken sürekli kavga ederdik. tom ve jerry diyo babam bize hatta. o da beni model almamak için kendini zorluyor. ama izimden geldiğini biliyorum. ne kadar bağırsam kızsam da onlar benim kuzularım canlarım ciğerlerim iyi ki varlar