bir din hocamız vardı. her derste tekrar ederdi yüksek sesle "ölüm var!" diye. güler, taklitini yapardık. ölüm varmış dün tekrar öğrendim arkadaşlar. yaş , boy, cinsiyet,makam, mevkii ayırt etmezmiş. daha o gencecik, daha o çocuk demezmiş. "allah sırayı bozmasın." derler ablamlar. ailecek oturuyorsak ve ölümden konu açılmışsa. amin diyesim hiç gelmez. önce ben ölmek isterim ama aklıma annemin, babamın, ablamların nasıl üzüleceği gelir. sessizce amin derim. evin en küçüğü olmayı sadece bu yüzden hiç sevmiyorum sözlük.