hemşirelik okuyorum. 1 yıl önce bi yoğun bakımda staj yaptım. hasta 50-55 yaşlarında ve durumu çok iyi değil belli ki ölecek. hastanın yanına ben öğle arasındayken çocuklarını almışlar "son bir kez daha babasını görsünler" diye. öğleden sonra bunu öğrendim içime bir şeyler oturdu. eve gittim, gece oldu, düşünmeye başlamamla ağlamam bir oldu neredeyse. insanın babasını son kez gördüğünü bilmesi diye bir şey varmış. çocuklara sorsan babalarının yaşaması için her şeyi yaparlardı. aynı şeyi yaşasam diye hayal ettim babamla bir gömseler beni yine de geçmez o acı. bazen sert çıkışıyorum aileme sonra bu olay geliyor aklıma, naptın sen diyorum, aileni son görüşün olup olmadığını bilemezsin onları üzmeye değmez hiçbir şey. ailenin öneminin farkına vardım ve artık ailemle daha fazla vakit geçiriyorum, daha mutluyum. bazı şeyler için onları gölgede bırakmaktansa ailem için bi şeylere göğüs germem gerektiğini öğrendim.