2005 yılında bir kızla tanıştım ve birlikte olmaya başlamıştık. kızın ilk erkek arkadaşıydım. tapıyordu bana arkadaşlar tabiri caizse. yaşanması gereken çoğu şeyi çok erken yaşamıştı benimle. hızlı gelişti kısaca her şeyimiz. her neyse ben 1 yıl süren tecilimi bozup askere gitmeye karar verdim. acemi birliğinde telefon sırasında bekleyip onun sesini duymak için ankesörlü telefonlarda olan tüm paramı harcıyordum diyebilirim. usta birliğine dağıtım aldık istanbul'a geldim ve 1 haftamı onunla geçirdim. akabinde usta birliğine gittim. inanılmaz devrecilik vardı anlatamam. anam sikiliyor iş yapmaktan diyebilirim. yine bir gün bulaşık yıkamak için devremle birlikte bulaşıkhaneye gittik ( revirdeydim ben, 15 kişinin bulaşığını en alt devre yıkardı) işimiz bittikten sonra ankesörlü telefonların yanından geçerken onu aradım. biraz soğuktu bana karşı. ne olduğunu anlamaya çalışırken "ben ayrılmak istiyorum" dedi. abi sadece filmlerde olur sanmayın. o telefon elimde yere çöktüm. 2 dakika konuşamadım inanın. gözlerim doldu inanılmaz kötü oldum. bakın asker psikolojisini bilen anlar. o durumdayken seni terkeden bir sevgilin olursa çıldırırsın çünkü elinden bir şey gelmez. o telefon konuşmasını ayrılmış olarak kapatmadık, direndim konuştum ve anlaştık. ama şunu söyleyebilirim terk edilmek çok kötü. ve bu ayrılık sevdiğiniz bir insandan geliyorsa hayatınız alt üst olabilir.