şu an yurttaki odamdayım ve yalnızım. odada normalde 4 kişi kalıyoruz. ama diğer 3'ü vizeler bitti diye istanbula döndü. ve 1 hafta istanbulda kalacaklar. ben ise dönemiyorum. bazı sorunlar çıktı, gidemiyorum işte..
geçtiğimiz mayıs 24'te ananem vefat etti benim. toprağı iyice çökmüş şimdi şimdi, kabristanını yaptırmanın zamanı gelmiş yani. ve yarın ailem kabristanı yaptıracak. ben orada olmıycam..
cenazeden üniversite başlayana kadar olan süreçte dedemin yanında oldum hep. onunla aynı oda da uyudum, aynı oda da uyandım. yürümesine, yemek yemesine hatta abdest almasına kadar yardım ettim. elimden geleni yaptım. ananemden sonra çok çöktü dedem. ailecek destek olmamıza rağmen toparlayamadı kendini.
anlayacağınız ; ailemden ayrı, dostlarımdan ayrı, sevdiklerimden ayrı kaldım. ve en az 1 hafta daha böyle olucak. aslında alışkınım bu duruma ama ne biliyim, bu sefer daha farklı.
konuşacak kimse yok yanımda.
yemek saati geldiğinde "hadi yemeğe inelim." diyeceğim kimse de yok. toplasan koskoca yurtta 10 kişi yokuz şu an. ve bizim kat bomboş.
3 film izledim. şimdi yeni bi film arıyorum kafam dağılsın diye. düşündükçe kasvet kaplıyor her yanımı. okuduğum kitap da dün bitti zaten. yeni ni kitap almam şart. merkeze inmem lazım, hava buz gibi..
sağ olsunlar, sözlükten ya da günlük hayattan sevdiğim kişilerle mesajlaşıyorum. ama yetmiyor işte. izlediğim filmdeki espiriye gülüyorum. güldüğüm şeyi paylaşacak birisi lazım ya hani, bi dönüyorum kimse yok yanımda.
sırf gülmek de değil. galiba ağlamak içinde birisi lazım. yalnızlığı severim, tadı bi başka. ama bazen yalnızlığın aroması canımı yakıyor..