2 yaz önce yakalanmıştım.
babam uyuyor, bende balkondayım televizyon izliyorum.balkon kapısı da sürgülü çift cam, yansımadan göremiyorum içerisi karanlık olduğu için ne oluyor ne bitiyor.
ben televizyona dalmışım mutfağa doğru bi gölge geçti. ay o ne falan derken bi baktım mutfağın ışığı yandı babam balkona doğru geliyor. kültablasına attım sigarayı söndürmeye vakit yok, kapağınıda kapattım. bekliyorum sadece.
neyse babam geldi oturdu televizyona bakıyor neden uyumadın falan dedi sigarasını yaktı kültablasını aldı önüne. kültablası nasıl dumanlıyor ama pofur pofur. bana dese ki bu duman ne kültablasından çıkan ben hazırım o kültablasının aslında orda olmadığına, bizlerin birer robot olduğuna, dünya ve evrenin yalan olduğuna ikna etmeye, ama demedi. hiçbir zaman laf arasında bile geçirmedi.
o bir şey demeyince bende dumanı kendi sigarasından çıkan duman sandı diye düşündüm. sonradan öğrendim ki anneme demiş furby sigara içiyor galiba ben diyemedim bir şey diye. aylarca kendimi kandırmışım.
zaten bir daha yakalanmaya fırsatım olmadı. o heyecan o korku yüz sene yetiyor.
(bkz: ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi)