ömrümün özeti. çözümü yok. çıkışı, çaresi, ilacı... hiçbir şey yok.
bazen ölüme bile geç kaldım diye düşünüyorum. keşke daha öncelerde ölseydim. mesela üç saliselikken, anne rahmine düşmeden ölmeyi çok arzulardım.
daha bilincim oturmamış, hayat diye oksijen denen zehri içime çekmemişken. daha terlememişken bıyıklarım. kalınlaşmamışken sesim. gördüğüm her insanda, dokunduğum her duvarda, konuştuğum her lisanda koca bir hayal kırıklığı olmamışken.
keşke olmasaydı, acıya ve kedere dair her şey. keşke olmasaydım.
içim yangın yeri. bir ömür ne kadar boş geçirilebilirse o kadar boş geçirdim. o kadar önemsiz gördüm kendimi.
oysa unuttum tadını. kana kana su içmenin. sevmenin, sevilmenin, güvenmenin, gülmenin... zihnimdeki sözlükte iyiye ve iyiliğe dair her kelimenin ardı boş.
oysa çok arzulamıştım be. anlatmadan anlaşılmayı. giderken kalmayı. severken yaşayıp sevilirken yok olmayı.
içim yangın yeri. kurtulan olmayacak, biliyorum. kendi dumanımda can vereceğim ben.
olsun. çocuk cüssem onu da kaldırır. askerde nizami 12 barfiks çekmiş adamım. hayat ne ki! alay komutanının bir adım önünde kendimi havaya kaldırmışım ben. hem de nizami. hayat ne ki!
içim yangın yeri. dumanı genzime kaçıyor. bu nefessizliğin nedeni bu. sessizliğimin nedeni de bu olacak. içim toz duman çünkü. önümü göremiyorum. ölümü göremiyorum. hem de yaşamayı isterken delicesine.
içim yangın yeri. kaçın! tutuşursunuz yoksa! yanarız!