odaklanamıyorum, dikkatimi toplayıp ders çalışamıyorum. ders çalışmadığım için vicdan azabı çekiyorum ve bunun sonucunda doğru düzgün uyuyamıyorum. verimsiz bir uyku nedeniyle ertesi gün ayılamıyorum, baş ağrıları eşliğinde sınavlara giriyorum. çıkıp eve gelince bu senaryo yeniden böyle devam ediyor. şu ana kadar beş sınava girdim ve daha altı sınavım var. belki dert denemez, insanlar neler yaşıyor. halime şükretmeliyim, hiçbir eksiğim yok. ve bu daha da üzüyor beni, şımarıklık gibi geliyor. sonuçta yapmam gereken tek şey ders çalışmak, onu da hakkıyla yapamıyorum. daha birinci vizelerimde böyle hissediyorken bu sene okulu nasıl bitireceğimi bilmiyorum ve bu konuya dair gittikçe umudumu kaybediyorum.