dün gece arkadaşlarla sabaha kadar oturup konuştuk hayat görüşü açısından hepsinin benimsediği görüşler var oturmuş kararlar yani .ancak kendime bakınca taşlar hâlâ yerine oturmamış gibi.bir konu ya da olay karşısında kesin doğrularım veya yanlışlarım yok açıkçası görüşüm bile yok hep ortada kalıyorum.artık kendimi bulup ne istediğimi öğrenmeye çalışacağım derken aklımda şu soru beliriyor.öyle olmak zorunda mıyım?yani taraf tutmak zorunda mıyım sonuç olarak ben bir bireyim ve kendimden sorumluyum hareket tarzım yaşam biçimim beni ilgilendirir.allah tarafından bana emanet edilen bu bedende sonuçta onun istediği doğruları uygulayarak yaşadığım sürece kendi doğrularımı belirlemek zorunda değilim.şunu da farkettim insanlar bir doğruya inandığı sürece diğerine yanlış oluyor örneğin toplumsal ahlaka uymayan şey aşk duygusuyla örtüşmüyor ya da dinimizle herneyse iste.belki de ben düşüncelerim tüm bu kavramlarla ortak olmasını ve hepsine uygun ve doğru olmasını istiyorum.ya insanoğlunun beyin kapasitesini aşıyor bu olay ya da ben o yolu bulamıyorum. özetle boşluktayım ne düşündüğümü bilmiyorum iki dakika öncesi mantıklı gelirken şimdi saçma geliyor.dengesizleştim bu düşüncelerden dolayı son 1-2 yıldır. 20 yaşıma geldim hâlâ bulamadım benliğimi ergen gibi hissediyorum o konu açısından kendimi.büyümek çok boktan birşeymiş ona eminim ama