"vedaları sevemediğimden okuyamadım benim için son seninse ilk kitabını
(bkz: tutunamayanlar). hep bi bahane buluyorum "işim var" "cesaretim yok" "kafam dağınık".
oysa en afilli ve de en dürüst sebep vedalaşmaya cesaretimin olmayışı. korkuyorum be oğuzcum atay, cümlelerinde gözlerimin dolduğu, ilk kez anlaşıldığımı hissettiren bir adamın veda mektubunu okumak gibi olacak çünkü. sen de gideceksin çünkü herkes gibi. ben yine evimde oturup anlaşılmayı bekleyeceğim."
böyle hissettirebilen bir yazar işte..