''hayatın kuralı bu yeğen, ne kadar uzağa gidersen git, başladığın yere dönersin sonunda.
ne kadar değişirsen değiş nerede mutlu olduysan hep oraya çevirirsin kafanı.
ne kadar terbiye etsen de susturamazsın içindeki canavarı.
nereye gidersen git şunu unutma.
herkes gün olur evine döner.
öyle diyorsunda, olmuyor dayı. tam düzgün bir yol buldum gidiyorum diyorum, ama hep başıma bir şeyler geliyor be dayı. köşeyi dönüyorum ya yol bitiyor, ya keskin bir viraj oluyor durduramıyorum aşağı yuvarlanıyorum dayı. evet hep başa dönüyorum ama hep elim boş dönüyorum dayı. artık yoruldum be dayı. artık mutlu olduğum yere bile çeviremiyorum kafamı. susturamazsın deme dayı. öyle bir zaman geliyor ki içindeki en vahşi canavar bile köşesine pısıp kalıyor be dayı. artık kafam o kadar allak bullak oldu ki evin yolunu bile unutur oldum dayı. ben neyim, kimim ve en önemlisi nereye aitim. artık kafam basmıyor dayı... düşüyorum ! artık dayanacak gücüm kalmadı dayı. yetiş elimden tut.''