lisenin başlarında hocamın biri bana istanbul'u anlatmıştı.
"mevsim rüzgarları, ne zaman eserse.." diye söze başlayarak.

istanbul umrumda değildi, ben yeni bir hazine keşfetmiştim. önce teomanla, 5 sene sonra da istanbul ile tanıştım.
bu istanbul'da ikinci son baharım. ve aklımda hep aynı şarkı mırıldanıyor.

akşama doğru pek azalmıyor yağmur yalancı herif! ayrıca annem de öpemiyor beni. ama hatırlıyorum çocukluk rüyalarımı.

teşekkür ederim sarhoş adam.
teşekkür ederim adını ve yüzünü unuttuğum hocam.
sesiniz hala kulaklarımda

"akşama doğru, azalırsa yağmur..."