bir ayrılığın ilk günü

Uğur Arslan'ın güzel bir şiiri. Canım sevgilim bugün ayrılığımızın ilk günü Yürüyen, kocaman, açık bir yarayım şimdi Rüzgar değdikçe sızlıyor kanıyor her yanım Nasıl ölesim var anlatamam ama Senden başka birşeyle öldüremiyorum kendimi Bundan bir yıl önce Taksimde o muhallebicide Yine susarak başlamıştık herşeye Tek kelime etmeden buyurmuştuk hayatlarımızın içine Herşey başladığı gibi bitiyordu. Tek kelime etmeden vedalaşıyorduk işte Bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim Sanırım artık bende bittim Bugün bir ayrılığın ilk günü sevgilim Bugün ölmezsem bir daha hiç ölmem eminim Bir ayrılığın ilk günü ölmeyenler bir daha ölmezler bilirim. Bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim Sana mutluluk huzur saadet, Kendim için Allah'tan sabır dilerim. Bugünde ölmezsem bir daha hiç ölmem eminim. Bir ayrılığın ilk günü ölmeyenler bir daha ölmezler bilirim Sanırım birşey yok aramızda Acırım aşksız yıllarımıza Bundan böyle eksik her yanımızla Yaşarız yaşarız yaşlanırız... Başımıza gelmesi imkansız diye düşündüğümüz şeyleri yaşamakla geçiyor hayat. Aşk önce damardan giriyor, Sonra burnundan getiriyor insanın En yakışıklı çağlarında kanıyor her yanın Filmin sonu hiç değişmiyor Sarılmamış yaralarla doluyor her yanın Bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim Ölüyorum acıdan kendimde değilim. Sokaklarda yalnız yürüyemem ben Sabahların kör karanlıklarında kalkıp işede gidemem artık Yemek yiyemem, televizyon izleyemem, uyuyamamki sensiz Sen olmadan hiç sinemaya dahi gitmedimki ben Bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim Çaresiz, hareketsiz, ölmeye yakın bir uçurumun dibindeyim Bütün cümlelerimi senin için kurmuştum ben Yeni bir cümle daha kuramam Bütün sevmelerimi senin için kullanmıştım Şimdi kimi seveceğimi bilemem Ne adım geliyor aklıma ne annem Ne huzur diliyorum artık kendim için ne aydınlık Seyrelip tükenen dokunuşlar Uzayan kırılgan sessizlik Aramızda duran tedirgin, tuhaf yabancılık Sanıyorum biz şimdi gerçekten ayrıldık Bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim Sana mutluluk, huzur, saadet Kendim için Allah'tan sabır dilerim Bugünde ölmezsem bir daha hiç ölmem eminim Bir ayrılığın ilk günü ölmeyenler Bir daha ölmezler eminim Sanırım birşey yok aramızda Acırım aşksız yıllarımıza Bundan böyle eksik her yanımızla Yaşarız, yaşarız, yaşlanırız... https://www.youtube.com/watch?v=k6S2UnULRfI

up :/ "başımıza gelmesi imkansız diye düşündüğümüz şeyleri yaşamakla geçiyor hayat."

dünyam dediğin insanın geride yaşanabilir bir dünya bırakmaması be hafız.

biri uzaklara gider , biri de uzaklara dalar

sıcaktan nefes bile alınamayan bir temmuz günü,günlerden cumartesi,öğlen vakti. yüksek lisans tez dönemindeyim,okula uğrayıp teslim etmem gereken bir iki döküman vardı onları bırakıp cibali'den kadıköy'e geçeceğim.bizimki de cumartesileri 14:00'a kadar çalışıyor.işyeri altunizade'de,o da işten çıkıp kadıköy'e gelecek thales'te buluşacağız. ama bu farklı bir buluşma olacak çünkü bir gün öncesinden arayıp ''yarın işin bitince oyalanma thales'e gel,konuşalım'' dedi. bu konuşmanın eninde sonunda olacağı öyle belliydi ki neredeyse aylardır sırf bu konu açılmasın diye birbirimizden kaçıyor,her şeyi erteliyorduk.genel geçer şeyler dışında başka konular hakkında konuşamaz olmuştuk çünkü eğer konuşursak konu ''ne oldu bize'' ye dönecekti ve bunu konuşmaya ikimizin de cesareti yoktu. bütün ilişkimiz boyunca öyle şeyler yaşadık,öyle felaketler atlattık ki sonradan düşününce inanamıyorum. bizi tanıştıran arkadaşlarımız bana iftira mı atmadılar,muazzez'e ''onunla beraber olduğun sürece bizi arama'' mı demediler neler oldu neler yani akıl almaz şeylerdi hepsi. bunların neden olduğuyla ilgili bir tek mantıklı sebep yok. o çok direndi benim için herkesi karşısına aldı ve tabii ki bana inandı ben de çok emek verdim,çok mücadele ettim.bir tek gün bile ayrılmamıştık onca şeye rağmen bunu başarmak çok güç oldu ama oldu. sonra hem zaman,hem yaşananlar,hem de biz birbirimizi tükettik. artık birbirimizden kaçar hale geldik,o içerde uyurken ben salonda tek başıma bira içip müzik dinliyordum.o bir dizi izlerken ben içeri geçip uyuyordum.planlar yapıyorduk ama asla gerçekleşmez olmuştu.çok istediğim bir filme bile beraber gidemedik,onun çok istediği bir konsere gidemedik. gidemedik diyorum ama tek sebebi birbirimizden kaçmamızdı. günlük rutin şeyler konuşuluyor ve sohbetler kısacık sürüyordu kesin ya onun bir işi çıkardı ya benim. böyleydi son zamanlarımız... neyse gittim thales'e geldi bizimki benzi soluk,suratı hasta gibi ''ne oldu hasta mısın'' dedim, ''yok yoruldum sadece ondan böyleyim'' dedi. kararlı bir hali vardı ve hiç lafı gevelemeden bana '' sence bizim şu halimizi toparlama şansımız var mı'' dedi, ben şaşırdım. derin bir nefes alıp biraz gülümseyerek '' bence bizim ihtimalimiz kalmadı muazzez,senin de böyle düşündüğünü biliyorum'' dedim. o da ''doğru,ben de öyle düşünüyorum o yüzden bunu konuşup halledelim istedim'' dedi ama böyle şey bir hali vardı hani ''muazzez biz bunu da atlatırız,kendimize gelelim ve şu saçmalıklara bir son verelim'' falan desem ağlayıp boynuma sarılacak. çok sonradan farkettim ''şansımız var mı'' derken aslında ''n'olursun var de her şeyi yapmaya hazırım'' demek istediğini. bilmiyorum o an onun da bitirmek istediğini düşündüm,ben de hiç karşı koymadım. çok büyük fırtınalı günleri sapasağlam atlatan o güçlü çift, olmuştu birer kuru dal ve küçücük bir esintinin kurbanı oluverdik. ''tamam öyleyse hala birbirimizi seviyoruz,saygımızı yitirmedik bunu böyle sonlandıralım,ilerde seni üzmekten saygımızı yitirip birbirmizden nefret etmekten korkuyorum'' dedi,çenesinin titrediğini farkettim,elleriyle bir peçeteyi parça parça ediyordu o küçük parçaları da parmaklarıyla topak yapıp kül tablasına atıyordu,yüzü düşmüştü ve gözlerini kaçırıyordu. -ah ulan anlasana işte o parçaladığı şey peçete değil kalbiydi.- bazen insan kaskatı kesilir ve tepki veremez ya o an öyleydim. bir şeyler yapmam gerektiğini iş işten geçtikten sonra anladım. ''bence de öyle şu an böyle biterse kaybetmediğimiz saygımızı kurtarmış oluruz'' gibi bir şey söyledim. ne aptalım, sanki sevgimizi kaybetmişiz de saygımız kalmış kurtarılmayı bekleyen. yıllar geçti işte hala an be an aklımda her saniyesi... benim de bir elimde sigara var,diğer elimle de masadaki minik bir süs olan saksıyla oynuyorum. öyle derin bir sessizlik var ki,mekanda çalan müziği,kadıköy'ün o kalabalığını,gelip geçenleri asla duymuyoruz. yaklaşık bir yarım saat kadar öylece durduk bu sürekli sağa sola bakıyor,telefonunu eline alıyor kilidi açıp kapatıyor,tırnağıyla oynuyor. ben de sadece oturduğum yerde öylece duruyorum. birden bire ''ben kalkıyım artık,sen n'apacaksın'' dedi, ayrılmışız ama alışkanlık ya soruyor hala ne yapacağımı. ''ben de eve geçerim bir şey yapmayacağım'' dedim. ''peki bakalım,konuşuruz yine haber veririm gidince eve'' dedi. hala kabullenememiş,hala farkında değil hoş ben de hiç bir şeyin farkında değildim. kalktık,elini uzattı arkadaş gibi ben de tek elim elinde diğer elim omzunda eğildim son derece mesafeli bir şekilde yanaklarımızdan öptük. ve gitti. ben o anı şöyle anlatabilirim ancak; evi yanmış ve bütün ailesini de o yangında kaybedip hapse düşmüş bir mahkumum,hapisten tahliye oluyorum,dış dünyaya adımımı attığım ilk an kendime şunu soruyorum ''ben şimdi nereye ve kime gideceğim''. yürüdüm,yürüdüm o kadar uzun yürüdüm ki... boğuk bir hava var,nemden nefes alınmıyor fakat benim yaşadığım nefes darlığının nemle bir ilgisi yok. yürümeye devam ettim nereye gittiğimi,kime gittiğimi bilmeden. eve geldim epeyce sonra. işte en acısı da o an oldu bilseydim otelde kalırdım. onun pijamaları,diş fırçası,çok beğendiği ve ona aldığım mavi berjeri ki hala üstü örtülü saklarım, duvarda çerçeveler, çerçevelerde muazzez ve ben,mutluyuz,gülüyoruz,çok büyük zaferler kazanmış gibi de gururlu görünüyoruz, mutfakta bir kaç gün önce yaptığı kek var saklama kabında, salonda ki kitaplıkta bir dolu kitabı, ayakkabılıkta kedili pandufu, yatak odasında parfümü makyaj malzemeleri, yastıkta kokusu,çamaşır tellerinde kurumasına rağmen toplamaya üşendiği bir kaç parça çamaşırı. bunların yok etmek ve unutmak için evi de kendimi de yakmam gerek. bir ayrılığın ilk günü böyleydi işte. muazzez ile ilgili anlatacağım son şeydi bu. onu soran herkese artık anlaşamıyorduk,artık sevmiyorduk gibi geçiştirmek için basit şeyler söyleyip başımdan savdım. burası onu ve ona olan duygularımı her şeyiyle anlattığım ilk yer, değerli vaktini ayırıp okuyan tüm yazar arkadaşlara teşekkür ederim.

ilk gün bişey anlaşılmıyoda sonradan çok pis vuruyor acısı

aldatılmıştım. nefes alamıyor,kalbim acıyor,gözyaşlarım dinmiyordu.belki siz okuyacak ve her ayrılıkta bunlar olur diyeceksiniz, olur tabiki ama hem yaralanan sen oluyosun hem acıyı çeken sen hemde unutmak zorunda olan sen.. 21 hazirandı pazartesiydi saat 19:51'di gördüğümde o fotoğrafı..ne kadar acı olduğunu ifade edemem,anlatamam,hissettiremem.. hıçkırıklarımı bastırmak için arkadaşımın omuzundan kaldıramamıştım başımı,ben suçsuzdum.. ama acıyı yine ben çekiyordum,o kadar lanet etmiştim ki onu tanıdığım için.sonraları arkadaşlarımdan bile saklardım ağladığımı bazen elimi ısırırdım bazen başımı yastığa gömer bazense nefesimi tutmaya çalışırdım.. canımı çok yaktı,rabbim bana bunu yaşatan ona bile bunu layık görmesin.. ayrılığın ilk günü kötü bee sözlük.

--- spoiler --- kavuşmanın ve ayrılmanın benzerliklerinden biri de budur muhtemelen ilk gün yataktan çıkılmaz :) --- spoiler --- (bkz: i have meat you mother)

günü tarihi hatırlayamıyorum hala hafızamı zorladıkça beynim zongluyor ama ayrılıgımızın ilk gününü anlatayımm.. hava soğuk yağmurlu aralığın son günleri işte.. o günden once ayrıldığımızı soylemiştik ama birbirimizin bir adım gerisinde nefesi kadar da yakın yaşıyoruz.. ben biliyordum ki yolda yürüdüğümden bile haberi var ya ayrıyız diye isim koysakta varlığı aklı benimle bi telefonla yanıma gelebılır.. bu rahatlık var üzerimde.. neyse işte o günün gecesi düğün davetiyesi geçti elime uyuyamadım sabah oldu .. kalktım işte o ilk gün denilen lanet gün onun evlendiği gündü.. şuan eşi olan kadınla yaptıkları ilk danslarını .. beraber yedikleri pastayı izledim o gün.. birbirlerine evet diyişlerini elele tutuşmalarını izledim o ilk gün.. ve bir birlerinin olacakları eve gidişlerini izledim o gün. . nasıl bi his biliyormusunuz üzerinden 4 -5 ay geçmiş olmasına rağmen hala hergece rüyamda görüp ağlayarak uyanmamı sağlayan çok güclü acı dolu bi his.. i̇çtiğiniz sigara cigerinizi yaktıgı halde o anda cektıgınız dumanı dışarı salmasanızda cigerinizn acısını hissedemediğiniz bi his.. i̇ste anlatıpmıyor ki .. i̇şte benimde ayrılığımın ilk günü böyleydi..

bugün ayrılığımızın ilk günü sevgilim. sana mutluluk, huzur, saadet, kendim için allahtan sabir dilerim. bugünde ölmezsem bir daha hiç ölmem eminim. bir ayrılığın ılk gunu ölmeyenler bir daha hiç ölmezler bilirim.

ben size umursamazca söylenen "ben artık başkasıyla beraberim" cümlesindeki acıyı nasıl tarif edeyim? i̇ki senemi verdim. tutunucak başka hiçbir şeyim olmadığı için beni ölüme sürükleyen adama ömrümden iki sene verdim. sanki hiçbir şeyim yokken kendime iki sene boyunca bir yuva inşa etmişim ve biri üfleyip yıkmış gibi. biten ilişki değildi. biten bendim. bir daha kimseye aynı sıcaklıkla yaklaşamadım. i̇stedim, çok istedim ama kafamdan gitmedi o günler. aklımda aynı cümleler, yaşadıklarını unutma, kim olduğunu ve nasıl bu hale geldiğini unutma. bu yüzden bazılarımızın ruhu genç yaşta ölür. başımız sağolsun.

baskalarini bilmem. i̇kinci gunden daha iyiydi. ucuncu gunden cok daha iyi. gunden gune daha dibe dusmek. bittigini her anladigimda biraz daha ufalanmak. i̇vmeyle artan boktan bi grafik. grafik arti sonsuza giderken ben eksi sonsuza gittim. gide gide de biter saniyosun bitmiyo boyle salakca bisey iste.

(bkz: mastürbasyon) bir erkeğin acı çekmesini azaltacak bir eylem olarak tavsiye ediyorum. gerçekten kötü bir şekilde ayrıldıysanız, geçmişinizi önemsizleştirmek acılarınızı azaltacaktır. ne kadar saygı duyup yüceltirseniz o kadar pişmanlık çeker ve önünüze bakamazsınız.

20.03.2017 daha cok yeni. 2.5 yıllık ilişkinin bitişi. hala her sabah günaydın, her gece iyi geceler mesajı bekliyorum. 1 ay 1000 asır gibi geçerken ben nasıl bundan sonra hayatima onsuz devam edebilirimki? 2.ailem diye sevip sarıldıgım insandan nasıl vazgecebilirim.

(bkz: terkedilme hikayesi) ben ölmediysem siz de ölmezsiniz rahat olun

bugün ilk günü. hissizim. yorgunum da biraz onu düşünmekten dolayı. hiç beklemediğim bir anda ayrıldık. herkesin aşk diye tanımladığı duyguyu yaşamış tamam bu işte hayalimde eş demiştim. bugün ilk gün ve ben eksik kaldığımı biliyorum. canım hiç olmadığı kadar çok yanıyor sözlük

bugun ayrılığımın ilk günü , ilk sabahı . ankaraya gitmişti gülüşünü sevdiğim hatun 2 gündür görüşemiyoduk tren istasyonundan almaya gelicem seni dedim gelme ben taksiyle eve gecicem evde görüşürüz dedi dinlemedim tabi gittim tren istasyonuna insanlar çıkmaya başladığında o kadar heycanlandım ki 2 günde olsa özlemişim . bana doğru yürümeye başladı umursamaz tavrıyla geldi sarıldık . sakın laf dinleme sen dedi biliyosun dinlemem dedim . atladık taksiye eve gittik . ev arkadaşı da evdeydi gittiğimiz de yüzüme bakmıyo bana bi şey anlatmıyo herhalde keyfi yok dedim ama keyfi de hali de yerindeydi . duş almaya gitti banyoya çıktığında yanına gittim uğraşıyım biraz diye , içeri git konuşucaz biraz sonra seninle dedi . o kadar rahat ki içim düşünüyorum acaba noldu diye aklımın ucundan bile geçmedi beni yanına çağırıp yatağa oturup bağdaş kurup ben ayrılmak istiyorum diyiceğini . beklemiyodum dedim biliyorum dedi . ortada hiç bi şey yokken bi sebep yokken her şey iyiyken karşıma oturup ayrılmak istiyorum dedi . mutlu değilmiş beni üzmek istemiyomuş bunları anlatırken kalbime saplanan bıçaklar beni hiç üzmedi gerçekten . bi şey oturdu kalbimin üstüne ağırlık çöktü . ben kalkıyım dedim uğrar alırım bi ara eşyalarımı çıktım kapıdan gidemedim kapıda oturup bi kaç sigara yaktım kapıyı çaldım bi şey söylicem dedim söyle dedi . ben seni çok sevdim dedim . bunu zaten biliyorum dedi . tamam dedim söyledim gidiyorum . gittim. evime gidip biraz içtim sonra geri döndüm eşyalarımı almak için işe gitmişti evde arkadaşı vardı . eşyalarımı topladım koydum cantama kirli sepetinden polarımı alırken bile canım acıdı be . 2 tane kedisi vardı normalde pek sevmem içimden dedim ki bu amınakodumun kedilerini bile özlicem galiba . başını sevdim kedinin cıktım evden . son kez o eve baktım son kez kapıyı çektim son kez asansöre binmedim çünkü en son onunla binmiştim merdivenlerden indim . belki de son kez evime yürüdüm gözlerim kızarık bi şekilde eve gidip sızmak istedim ama bütün gece belki arar diye sabaha kadar bekledim . sabah oldu ama o aramadı yazmadı . güneş bana doğmadı bu sabah . şuan hava kapalı yağmur yağıyo kasvetli bi ayrılığın ilk günü . daha 24 saat bile olmadı aklımdan çıkmıyo gözümü kapatamıyorum canım acıyo . geçer mi bu acı ?

son günüyle aynı. unutulmuyor alışıyor sadece.