kendisini ilk gördüğüm an fantastik roman karakterleri gibi oturup da karşısına, ağladım.
sol kolumun tersiyle sildim gözyaşlarımı. dik bir yamacın tepesinden alabildiğine baktım kendisine. gökyüzüyle birleştiği noktada kayboldum.
bir tanrı'nın olması gerektiğini denizi gördüğüm gün kabul ettim. ve kendime bir söz verdim o dik yamaçtan denize bakarken; "hayatım denizi olan bir şehirde geçecekti."
yıllarca tutamadım sözümü. sözümü tutamadığım gibi muhteşem bir ironiden ibaret oldu denizle ilişkim. isminde deniz olup da kendinde deniz olmayan bir şehire hibe ettim 10 yılımı.
benim denizim siyasi levhalarda saklı kaldı. benim denizim rakım yazan tabelaların maviliğinde yok oldu. ve ben kollarımı açıp da bir türlü atlayamadım içerisine.
bedenimi ve ruhumu saplayamadım yol kenarlarındaki tabelalara. basıp da gidemedim genzimi yakan denize doğru. içerisindeki milyarlarca canlıyı göremedim çıplak gözle. göremediğim için de bilemedim hayvanların insanlardan daha kutsal olduğunu.
öylece durdum ben. üstadın dediği gibi işleyen saatim oldu. ben öylece durdum 35 yıl. herkes acılarının karşılığında somut şeyler elde ederken. ben durdum.
birisi acılarının ardından bir şiir kitabı çıkardı. bir diğeri ise tablolar çizdi. bir diğeri ise çocuk yaptı. evlendi.
peki ya ben? ya benim acılarımın somut bedeli?
yok.
türkçenin tek muhteşem kelimesi işte bu:
yok.
bir gün deniz manzaralı mezar taşıma yazılmasını istediğim tek kelime. sabahları üzerime deniz kokusu sinsin ama. hatta soğuk kış gecelerinde denizden gelen esintiyle üşüsün bedenim.