utangaç insan

benim. topluluk önünde konuşamam, anonim olmasak burada da yazamazdım muhtemelen.

utandığında aklıma bu cümle geliyor "utanırsa aç kalırsın" yine pek bişey değişmiyor

galiba benden uzun ve sevdiğim adamın yüzüne bakamayıp, sessiz sessiz konuştuğum ve onun beni duyamayıp eğilmesi benim utangaç olduğum anlamına gelmez

benimdir o. en ufak bir şeyde biri iltifat edince falan hemen kızarırım. topluluk önünde konuşamam. asla dans edemem şarkı söyleyemem. yüksek sesle konuşamam. bunu yenmeyi o kadar istiyorum ki. utangaçlar çoğu yerde kaybeder bence.

utangaç ve özgüvensiz olmalasının sebebi asla kendisi değildir ailesi ve büyüdüğü çevredir.

temsili ben. utanmak güzel bir şey olsa da çoğu şeyde kaybettirir. özgüven eksikliği sağlar en önemlisi de bu bence ve bu yüzden de sevmiyorum bu huyumu.

oraya bir de beni ekleyelim çünkü bende utangacım ve bunun yüzünden bir çok fırsatı kaçırdım

yaklaşık 3 sene önce çok utangaç bi insanken şuan hiç utangaç değilim insanın kendine özgüveni olmuyor utangaçken iyi ki değişmişim

en sevmediğim huyum bazen görünce umarsızca davranan kişileri bu huyuna lanet ediyosun.hoş bu zaman da pek bir anlam ifade etmiyor çünkü etmesini de beklemiyorum zaten de en azından hassas konularda gösterilmesi gerekir.

genel olarak iyi bir şeydir. bazen kötü getirileri oluyor ama inanın onca arsızın arasında utanabilmek güzel bir şey.

derneğin başkani benim sanırım utangaç olmamın yanı sıra bide yanaklarım kızarıyor ve sıcak basıyor kulaklarım falan yanıyor mesela bi mekana kesinlikle tek başıma giremem ilgi odağı olmaktan nefret ettiğim için aslında bu biraz da özgüven eksikliğinden bence

bazen inanılmaz utangaç olabildiğim gibi bazen de gayet utanmaz olabiliyorum çok garip

birkaç sene önce çok utangaçtım sonra bi bişey oldu "bunlardan mı utancam beee" dedim ama ayrı tutturamadım sanki

birde bunun kızarma hali yok mu deliriyorum kızardın denilince daha çok kızarıyorum, bi çaresi de yok

burada böyle dal daşak konuşuyorum ama sen beni bir de dışarda gör efsane utangacım.

temsili falan değil direk ben.

efendim?

böyle ailemin yanındayken birileriyle karşılaşmışsam veya benden baya büyük kimselerle konuşuyorsam nasıl desem, utangaçlık da değil, mülayimlik!.. evet, hafiften mülayim oluveriyorum. normalde "napıyon lan göt" dediğim herife "ooo naber ya ehe ehe" demişliğim var yapmacık yapmacık. ilk okulda da aynıydım ben. eski okul müdürü ve yardımcısı hariç bir tane öğretmenden, personelden aleyhime en ufak bir şey duyamazsınız. o okul müdürü denen adam da okula kaydolduğumda pek sevmişti beni, sevilmeyecek gibi değildim (halen de değilim) sonra saykoluklarıma dayanamayınca nefret etti benden. amk maymunu suçu beni tahrik edenlerde arasana bi hele?! (bkz: akıl sik değil ki sokasın) her neyse, büyüklerin yanında da mülayimliğimden ödün vermem. küfürlü konuşan olursa "ehe ehe" diye güler geçerim. yaşıtım olsa iki misli ben söverim de işte, ondan sonra "ay ______'ın oğlu ne küfürbaz öyleeee, aman yarabbi" diye gıybet ederler. beni play station oynarken görseler kim bilir neler düşünürler neler.

ben öyleyimdir bence güzel de bi durum arsız olmaktansa utangaç olmayı yeğlerim.