bu şarkıyı ilk dinlediğim zamanı hatırlamıyorum. fakat hatırladığım şey şu, hayattan aldığım tat. evet, bu şaheseri ilk dinlediğim zamanlar hayattan aldığım tat çok farklıydı.
ben hayatı kana kana içerken kanım yer çekimine karşı geliyordu.
şiirler yazıyordum kendimce. gecenin karanlığına saklayabileceğim şiirlerdi hepsi. gecenin rengiyle uyumlu olsun diye siyah kurşun kalemle yazıyordum her birini.
kulaklılarımda bu şarkı dönüyordu hep. ben gözlerimi kapayıp da düşlüyordum, bir gün bir film çekeceğimi. ve o filmin konusu, türü ne olursa olsun final sahnesini bu şarkı ile yapabileceğimi.
o zamanlar inancımı kaybetmemiştim daha. insanlara. aşka. belki de tanrı'ya... ve güveniyordum her birine. seviyordum. sevmesem bile sevmeye çalışıyordum. sevmeyi istiyordum.
şimdi geriye dönüp baktığımda o günlerden bugünlere hiçbir şey kalmadı. ne benim kanımın yer çekimine karşı koyması ne de geceyle renktaş yazdığım şiirler. her biri ana kartı çöken bir laptop'ın içerisinde gidercesine yok olup gitti.
tek bir şey geride kaldı ama. tek bir şey: hala ve hala bu şarkıyla final sahnesi yapılmayan bir film. kim bilebilir belki de yapılmıştır.
belki.
dinle