mesela onceleri cok dertliydim, kendi derdik yetmiyormusmuscasina hic benim olmayan, beni ilgilendirmeyen milyon tane seye daha uzulurdum. butun dunyayi ben kurtaracak, butun herkesi ben mutlu edecektim. erken yasta basladim kendime dert edinemeye bir seyleri, baktim az oldu biraz da kendim urettim sirtima yuklediklerimi.
velhasil, gel zaman git zaman nesem yerine geldi. hayat olum anini beklerken gecen sure olmaktan cikip bir sonraki gunu merak edilen bir seye donustu, daha dogrusu gecesi. isin tuhafi ben mutlu oldukca degistim. vaktinde yagmayan yagmurdan, yayalar icin kisa sureli yesil yanan yesil isiktan bilr huzunlenmisim ki az bi yuzum gulunce korkar, kacar oldum.
recep affetsin uzun ve huzun dolu entryleri okuyamaz, bazi huzunlu basliklara tiklamaz oldum. gercek hayatta da sorun gorunce kaciyorum.
zaten omrumun ucte birini tuketmisim, millet gencliginin baharinda benim ruhum girecek mezar ariyor. kimse kusura bakmasin, surada uc kurusluk zevkim var, az bi mutlu oldum. kimse dokunamaz bana, dokunmasin, ellesmeyin. adamlik kokar mi bilmiyorum ama insanligi olan bana huzunle gelemez.