içindeki duyguyu anlatamamak

sende içindeki melisi anlat

garip bir olay. kafanın içinde milyonlarca şey var ki, ama o karşında olunca şaçma kelime ve mimikler geliyor. (bkz: insan gerçekten hayret ediyor)

içtiğim çayın patlıcan şerbetine, suratımın muşmula hoşafına, kalbimin otoyol geçeceği için istimlak edilmiş pancar tarlasına benzediği bir gece.

gaz var gibi ama çıkaramıyorum da. değişik bir his

hiç beceremediğim şey...

ezgi'nin günlüğü'nden bir parçayla dile getirmek istiyorum; "öyle bir şey ki bu, kolay anlatamam atsan atılmaz, satsan satamam eksik bir şey mi var, anlayamam bak çayım sigaram, her şeyim tamam."

anlatamamak değilde anlatmıyorum çünkü kimse benim derdimi benden daha çok düşünemez.

sanki şuan içimde ölen sevgilisinin yaşarken, yakın arkadaşıyla her gün yattığını öğrenen kız çaresizliği var.

ne istiyorum bende bilmiyorum

yine içimde fırtınalar koparken yoo kızmadım dedim bu duygunun iğrençleiğinin tarifi yok

kızgınlık, kırgınlık, hayal kırıklığı karışımı bir şey. bak anlatamadım yine.

böyle kımıl kımıl hareket ediyor gibi. ama neye benziyor derdi ne bilmiyorum. derdin ne anlat diyorlar susuyorum çünkü bilmiyorum. nerden tutsam elimde kalıyor. ama bence kronik sevgisizliğe bağlı huzursuzluk sendromu bu. enerji aktarımı gibi yani giriş çıkış olmayınca içeride patlıyor, çürüyor. bak bunu bile anlatamadım. ayıp bana tü.

hep bir dengesizlik.. evet derken hayırı düşünmek, reddederken onaylamamanın acısını hissetmek.. aklından geçenleri bir türlü açıklayacak gücü bulamamak. hoş anlatabilseydim de anlaşılmazdı, durum vahim