ayıca ne yazık ki muhtemelen öğretmenleri tarafından kendi bayramında katıla katıla güldüğü için azar işitecek ve bir daha da görev verilmeyecek kız çocuğudur aynı zamanda. ben küçükken sesim epey gürdü(hala da ince sayılmaz) akıcı konuşmaya özen gösterir topluluk karşısında olmaktan da rahatsız olup çekinmezdim. ki bu ilkokul yıllarında özel günler için sizi vazgeçilmez bir hedef haline getiriyor.(az sonra niye hedef dediğimi anlayacaksınız) çünkü her ne kadar böyle bütün okul ve velilerin karşısına çıkıp bir şeyler okumak ev bunların insanlar tarafından beğenilmesi cool gibi gelse de aslında oldukça eziyetli bir iş. ha hayrını görmedim desem yalan olur. mesela topluluk karşısında rahatça konuşma yeteneği kazandırıyor insana gündelik hayatta da nerelerde vurgu yapacağınızı vs'yi öğreniyorsunuz, tabi oradan insanları gözlemleme şansınız da oluyor. bir de belli bir yere kadar öğrenciler ve öğretmenler arasında tanınmanızı sağlıyor. benim ilkokul yıllarımda(1den 8e kadar herkes aynı anda okulda olurdu tam gün okuldu) istisnasız her özel günde görev almamdan dolayı adım 'şiir okuyan çocuk'a çıkmıştı. tuvalette koca koca abiler millete artistik yaptıklarında benle uğraşacakları esnada içlerinden biri oğlum o şiir okuyan cocuk derdi ve bana ilişmezlerdi. yıllar sonra liseye başladım daha okulun ilk günleri hiç görmediğim bir kız bana dönüp(tabi biz 9 o kız 12 nasıl havalı geliyorlar tahmin bile edemezsiniz) 'aa sen şiir okuyan çocuk değil misin ya' dedi yıllar sonra şak diye beni tanıdı kız. ama işte bu öyle pis bir şey ki liseye geçince saklamaya çalışanız bile edebiyat ve beden hocaları anlıyorlar(dosyamızda mı yazıyor ne ben anlamadım ki) ve eğitim hayatınız boyunca bu olay peşinizi bırakmıyor. özel günleri, bayramları geçtim, ilkokul mezuniyetinde sunucuydum, liseye geldim gene sunucuyum. hatta bi ara statta da sunuculuk yaptım(bizim lise merkeze yakın bir ilçedeydi de)(ayrıca allah var millet sahada güneşin altında beşiktaşı ten renkleriyle temsil edip ameleliğe dikkat çekerken onları klimalı bir odadan izlemek gibisi yok) bir sonraki sene de büyük statta(merkezdeki stadı kast ediyor) sunuculuk yapacaktım ama törenleri kaldırdılar o son oldu. bu işlerin kötü tarafları da bir kerebir iş yapacaksan adam gibi yapmalısın dolayısıyla şiiri ezberliyorsun, nerde durmalı nerde yükselmeli, nerde gözler dolmalı ezberliyorsun, bir de bu tarz törenlerde beklemek, ayakta durmak, sarf ettiğin efor insanı öldürüyor ve yapmak istemiyorum gibi bir seçeneğin yok. neyse ben anıma geleyim. işte benim teyzem bi ara ben ilkokuldayken okulumda türkçe öğretmeni olarak çalışıyordu. işte bayramlardan bir bayram ben de okulun önündeyim ama tabi kürsü yok(boyum tam şey etmiyordu da :D) marş mı okunuyordu ne, ben de aşırı derecede beklemekten artık ayak tabanlarım yorulmuş olsa gerek hani böyle ayaklarınız yapışıkken(hazır ol konumu malumunuz) iki ayağın da dış tarafına basacak şekilde ayaklarımı yana açmışım
http://www.bebeksayfasi.com/wp-content/uploads/2013/09/4158199541_7898fdd77b_b.jpg&imgrefurl=http://www.bebeksayfasi.com/cocuk-2/saglik-cocuk-2/bebeklerde-ayak-yan-basma.html&h=800&w=1024&tbnid=JwrJ7xU2BTv_6M:&zoom=1&docid=eJqI5wNPGx_pLM&ei=B3Y5VaP2EaizygP814DgAg&tbm=isch&ved=0CEsQMygnMCc hani bu şekilde ayakta durduğunu düşün' target='_blank' rel='noopener noreferrer nofollow' href='http://www.google.com.tr/imgres?imgurl=<a'>class='external-link' aria-label='http://www.bebeksayfasi.com/wp-content/uploads/2013/09/4158199541_7898fdd77b_b.jpg&imgrefurl=http://www.bebeksayfasi.com/cocuk-2/saglik-cocuk-2/bebeklerde-ayak-yan-basma.html&h=800&w=1024&tbnid=JwrJ7xU2BTv_6M:&zoom=1&docid=eJqI5wNPGx_pLM&ei=B3Y5VaP2EaizygP814DgAg&tbm=isch&ved=0CEsQMygnMCc' target='_blank' rel='noopener noreferrer nofollow' href='http://www.bebeksayfasi.com/wp-content/uploads/2013/09/4158199541_7898fdd77b_b.jpg&imgrefurl=http://www.bebeksayfasi.com/cocuk-2/saglik-cocuk-2/bebeklerde-ayak-yan-basma.html&h=800&w=1024&tbnid=JwrJ7xU2BTv_6M:&zoom=1&docid=eJqI5wNPGx_pLM&ei=B3Y5VaP2EaizygP814DgAg&tbm=isch&ved=0CEsQMygnMCc'>http://www.bebeksayfasi.com/wp-content/uploads/2013/09/4158199541_7898fdd77b_b.jpg&imgrefurl=http://www.bebeksayfasi.com/cocuk-2/saglik-cocuk-2/bebeklerde-ayak-yan-basma.html&h=800&w=1024&tbnid=JwrJ7xU2BTv_6M:&zoom=1&docid=eJqI5wNPGx_pLM&ei=B3Y5VaP2EaizygP814DgAg&tbm=isch&ved=0CEsQMygnMCc hani bu şekilde ayakta durduğunu düşün neyse o gün oldu bitti hafta sonu teyzemlerdeyiz. bu bana demesin mi 'sen törende naptın?' 'naptım' dedim 'güzel okuyamadım mı?' beni bir azarladı vay sen napıyorsun, nasıl ayaklarını öyle yaparsın, karşında bir sürü insan var, protokol sana bakıyor, yaptığın terbiyesizlik, nasıl o şekilde terbiyesizlik edersin vs' ağzıma sıçtı resmen. hayır ben yorulmuş da yapmışım ayrıca yaptığımın farkında bile değilim. teyzem dışında da insanların pek fark ettiğini de zannetmiyorum açıkçası. ayrıca yani fark etseler nolur ki göt kadar çocuğum. ne anlarım sanki. yani bir çocuğa ufacık bir şeyden dolayı böyle yapmak hoş bir şey mi? hayır sebebi neydi ki? şimdi bu kızı görünce bir anda aklıma o an geldi de yazayım dedim. neyse entryi kötü noktalamamak adına bir de hala aklıma geldikçe güldüğüm bir anımı anlatayım: bir gün yine bana istiklal marşı okutuyorlar. ama ne okutma. okuduğum tartışmasız en iyi istiklal marşıydı. çünkü üzerinde o kadar uzun süre çalıştık ki 10 kıtalık marşın herhangi bir kelimesinde bile nerede vurgu yapacağımı biliyorum. beni marşa çalıştıran da burcu hoca diye genç, kendince idealist, ama taş mı taş(bu hikayedeki önemi bu) bir hoca. tabi o yıllarda daha çocuk olduğumuzdan cinsel en ufak bir şey yok ama kadının afet-i devran olduğunu anlamamız ve hoşumuza gitmesi için de cinselliğe ihtiyacımız yok. neyse biz burcu hocayla epey çalıştıktan sonra(tabi feci atatürkçüyüm o zamanlar iliklerime kadar böyle gözüme bakacak delikanlı bulamıyorum, burcu geldi komutanım komutanım dedim ne var burcu? dedi marşı okutacak kimseyi bulamıyoruz. dedim merak etme senin kenan abin var ben varken o marşı başkasına da okutamazsın zaten git dedim kendine bi şarabal) çıktım inanılmaz motiveyim. başladım marşı okumaya bir duygu vererek okuyorum ki sormayın gitsin. gözüm velilerde bu arada, ne zaman ağlayacaklar diye kesiyorum onları daha ikinci kıta bile bitmemişti başladı veliler ağlamaya, güzeeel. üçüncü kıta bittiğinde velilerin tamamı ağlıyordu, öğrenciler de ağlamaya başladı yavaştan, daha da güzell. neyse ben kendimi hiç bozmadan marşı bitirdim falan tam selam çakıp geçicem yerime, burcu hoca çıktı sahneye zırıl zırıl ağlıyor. geldi ben bu marşı böyle okuyan birini görmedim falan dedi öptü beni. ben de tam havasındayım olayın. zaten bağırmaktan(biliyorum biliyorum iyi şiir okumak çok bağırmak demek değil) böyle hafif oksijensiz kalmışım. o da öyle bir şeydir ki okuduğunuz neyse bitene kadar hissetmezsiniz sonra tam bitirince böyle bir baş dönmesi gelir hafiften. neyse tüm onurumla böyle milli duygulara bürünmüş halde yürüyüp sınıfımın durduğu sıraya doğru gidiyorum tabi yolda her gören tebrik ediyor(naptın sen yiğen al bu asayı al oğlum al çekinme) birinci sınıfların sınıf öğretmeni olan ve o zamana kadar bana gayet mazmut bir adam gibi görünen şakir hoca beni çekti yanına. ben de o da ebrik edecek zannettim. adam kulağıma eğilip demesin mi: 'ulan beni de öyle karı öpse ben de öyle okurum ne var yani' hayır bi de küçüğüm o zamanlar, öğretmenlerle öğrenciler arasında böyle muhabbetler geçebileceğini bilmiyorum. onu geç daha o muhabbetleri hiç bilmiyorum ki. ben bir dumur oldum adam öyle diyince. ay yapım dizisi gibi milliyetçilik, tutku, şehvet, aşk, gibi kavramlar içimde birbirine girmiş halde sıraya girdim. adam bi de sonradan her gördüğünde bıyıkaltı gülüp bana göz kırpmıştı. hala aklıma geldikçe gülerim.
(bkz: bu da böyle bir anımdır)