daha bebekken bir ace reklamı varmış, halktan görünmesi için oyuncu köylü tipli, cırtlak sesli bir teyzeymiş. ben televizyonun açık olduğu odada yalnızken ağlamaya başlarsam annemler anlarmış ki reklam çıktı. hemen televizyonu kapatmaya koşarlarmış.(ufacık çocuk tv karşısına oturtulur mu? ah anne ah). bi de biraz daha büyükken samanyolunda ibret alınmalık programlar koyarlardı. onları da aslında izlemek istemezdim çünkü hem üzülür, hem gerilir, hem de korkardım ama artık nasıl bir baskı mekanizmasıyla hazırlanıyorsa programlar kapatamazdım da. çok lanet bir programdı o. ve yani bir tane mi iyi duygu olmaz içinde. yok yok. her şey kötü, arkada ibretlik müzikler falan çok fena korkuturdu beni
0
+
-entiri.verilen_downvote
köpekler.hala korkarım küçüklüğüme göre geliştirdim kendimi aynı odada 30 dk durmuşluğum bile var az kaldı yenecem köpek korkusunu :d
0
+
-entiri.verilen_downvote
korkma değildi de orospu çocuğu palyaçoları dövesim gelirdi hep ayar olurdum ibinelere.