Çocuk olmayı küçük yaştan unutturan durum.
İçim daralıyor bunu yapmak zorunda bırakıldıkça. Ama yapmazsam da olay çıkıyor kendi huzurum kaçıyor. Sonra yine dönüp kendime bakıyorum. Ben bu evin ergeni, genç kızı, şımarık kızı hiç olamadım diye canım sıkılıyor.
Ben evde asla arkadaşlarımla telefonda konuşamam. Babam konuşturmaz. Dinler, ne konuştunuz o kadar der, laf sokar, oflar puflar. Ben de böyle büyüye büyüye telefonda konuşmaya uzak kaldım. Yaşıtlarım ne güzel açıyor iki saat gülüyor lak lak ediyor. Benim telefonum çaldığı zaman elim ayağıma dolanıyor. Zaten bildiğinden herkes, kimse de beni aramıyor. Arasalar da açamıyorum. Hep sonradan dönüyorum. Sessiz konuşuyorum. Gülmemeye ses çıkarmamaya çalışıyorum. 26 yaşında reva mı bu zulüm bana diyorum.
Annem de alır telefonu eline bıraksan saatlerce konuşur. Başka odalara gider içeri de gelmez. Ben hep babamı oyalamaya çalışırım o sinirlenmesin diye. Ses yaparım konuştuğu duyulmasın diye. Annem de belki o arada iki buçuk saat konuşur. Hiç takmaz benim gerilmemi, babamın keskin laflarını. Ben babamı keyifli tutmak için maymunluklar yaparım, izzeti ikram yaparım.
Genç kız olup bu rahatlığı yapması gereken benim diye düşünüyorum bazen. Annem beni idare etmeli sanki.
Annem aksam geç gelecek olur, ben babamı oyalarım yine. Annem bir yere gizli gidecek olur ben babamı oyalarım.
Hiçbiri doğru değil biliyorum ama babamı oyalayan ben olmak istemezdim. Umursamaz olan ben olmak isterdim. Evin orta yolunu bulan olmak, kavgayı söndürmeye çalışan olmak istemezdim.
Yoruldum bu hayattan. Yoruldum huzuru sağlamak için kendimden ödünler vermek zorunda olmaktan. Hiç deli kanlı olamamaktan. Evin annesi olmaktan yoruldum.