tek başına olmak

hayata karşı mı yoksa anlık olarak mı

Tek başına olmak kendi kendimizle olduğumuz fiziksel bir durumdur. Aynı anlamda kullanılsa da yalnız olmak değil aslında. Yalnız olmak ise başkalarından kopuk hissettiğimiz duygusal bir durum yani bir şeylerin eksikliği şeklinde düşünebiliriz. Neyse tek başına olmak kısmına dönelim. Çünkü bununla ile ilgili az içimi dökesim var. Herkes yüreğinde kendi uçurumunu taşıyor. Ve insan hayatta en zor sınavını tek başına veriyor.Ben ne yapıcam şimdi yaf dediğin, bu işin içinden çıkamam dediğin her sıkıntıdan yine de bir şekilde tek başına çıkıyorsun. Bu zamanlarda yanında duran canın ciğerin olan insanlar oluyor tabii ki. Ama yanındaki insanlar da seni bir yere kadar anlayabiliyor. Zaten hangi hissi hangi duyguyu tam anlamıyla kelimelere dökebiliyorsun ki tam anlayabilsinler? Kelimelerin sözlük anlamı net olsa da her kelime her insan için farklı bir duygu ile kodlanmış ve her insanda farklı bir anlama bürünüyor.Yani aslında tam anlatamadığından tam da anlaşılamıyorsun da. Neyse her şekilde tek başınasın, bu zamana dek tek başınaydın. Hayatında hep mücadele ettiğin dertlerin sıkıntıların oldu ve bunlar gelecekte de olacak. Her seferinde hepsini yenerek iyileşeceksin. Zamanla. İyileşince ise hayata daha güçlü bir sen olarak döneceksin. Hep yaptın, hep tek başına yaptın ve yine yapacaksın. Ayyy hadi geççek geççek dinleyip kendine gel . Canım kendim de , Şarkıya eşlik et. Çünkü; Geççek, geççek elbet bu da geççek Gör bak umudun gününü gün etçek Oh, oh zilleri takıp oynıycaz o zaman O çiçekten günler çok yakın inan

Ne zaman bedensel olarak bir yerde bir başıma hissetmem, yanıma o an kimsenin gelemeyeceğini bilsem aslında o anda yanımda Allah'ın olduğunu idrak edip mutlu olurum.

Tek başınalığın vermiş olduğu gazla evi arabayı satıp buralardan gidesim geliyor. Sonra diyorum dur durduğun yerde. Bir saat sonra yine aynı döngü. Ama yanımda biri hadi gidelim dese bi dk düşünmeden giderim.

Adım gibiyim

insanın başına geleceği söylenen ve gelen bir şey.

kısa süreliyse hoştur çünkü insanı kendisine getirir ve farkındalık sahibi yapar. he bu süre uzarsa o zaman insanın bu arkadaşlık, dostluk gibi tutunduğu değerlerin hepsi sikilir ve bir daha o insan eskisi gibi olmaz asla.

Olmak istemediğim hal. Evet aslında hayatın her anında tek başımızayız ama sevdiklerinizle olan bağımız, onları her gün görebilmek bile insana bu hayatta çok büyük destek. Bugün yine her zamanki gibi, kendimi başarısızlıkla suçladığım bir gün. Hiçbir şey bilmeyen bir arkadaşımın hayatını adım adım inşa ettiğini, biz görüşmeyi kestikten sonra onun ne kadar çok yol kat ettiğini gördüğüm, benimse tüm o zaman diliminde hâlâ aynı noktada olduğumu bir kez daha pekiştirdiğim bir gündü. Gün içinde ben neden onun yaptıklarını yapamadım, ben neden hep yerimde saydım, ben neden tek başıma basıp oraya buraya gidip yeni hayatlar kuramadım, başarılı olamadım diye kendimi kırdım çokça. Onun yıllardan beri kimseye ihtiyacı yok manevi anlamda. Ne kadar güçlü değil mi? Tek başına oluyor, tek başına her yerde hayat kuruyor. Birçok şehir değiştirdi, ülke değiştirdi. Hiçbir arkadaşı kalıcı degil. Hiçbirine "olmazsa olmaz" gözüyle bakmıyor. Önemli noktası kendisi, kurduğu yaşamı. Her şehirde yeniden hayatlar kuruyor eskiyi siliyor atıyor. Ben bunu neden yapamıyorum diye kendimi yiyorum yıllardır. Neden arkadaşlarım belli kişiler, neden hep aynı insanları hayatımda istiyorum? Neden bireysel olamadım, basıp gidip başka hayatlar kuramadım diyorum. Ailesine karşı hiçbir bağı yok ne güzel diyorum mesela. Ama sonra bir an, aslında o hayatı yaşamayı istemediğimi fark ediyorum. Evet başarılı olmak, farklı yerlere gitmek, farklı insanlarla tanışmak istiyorum. Ama kalıcı insanların varlığına ve onlardan kopmamaya ihtiyacım var. Benim bu maneviyata ihtiyacım var. Herkesin hayat öncelikleri farklı. Benim önceliğim yalnız da olsam başarı değil. Başarılı olacaksam da sevdiklerimle paylaşmak. Sürekli birilerini hayatımdan çıkarıp yenilerini almak, kimseyle derin ilişki kurmadan yaşamak bana göre değil ki. Eminim o arkadaşımın hayatını yaşıyor olsam onu da beğenmem. Bir kök hissetme ihtiyacımı karşılayamam çünkü. Neden anneme bu kadar bağlıyım diyorum kendime kızıyorum mesela. Ama bu annemi sevmekle alakalı. Annemi bu kadar sevmem suçlu hissettirmemeli. Aynı şey eş için de geçerli. Ya da mesela olan arkadaşlıklarımın bozulması benim için bir kabus, halbuki o arkadaşımın hayatını yaşıyor olsam her zaman kısa süreli arkadaşlıklar içinde olacaktım bu beni yine mutlu etmeyecekti. Evet belki başarı bakımından benden çok daha başarılı olmuş olabilir. Dereceler almış olabilir. Farklı şehirler görmüş olabilir. Ama gel yer degiselim sen tüm sevdiklerinden ayrı başarılarla yasa, ben ise tüm sevdiklerimle orta halli yaşayayım dese onu da istemeyeceğime eminim. Bu ben değilim. Yaşamak istemedigim bir hayatı yaşayamadığım için kendimi suçlamayı bırakmam şart.

Sevindiğinde sevincini kimseyle paylaşamadığın durumdur.