bence bir hedef olmalı. çünkü amacı olmayan insan yolunu kaybeder. her an her yerdedir veyahut değildir. her şeye bağlıdır ya da bağlı değildir. her şeyde özel değil de geneldir. ama dizlik kişiyi yorar, yıpratır ve dikiş tutturamıyormuş gibi hisseder.
(bkz: ben)
yazdığım şiirlerime sarılmak
acılarıyla yüzleşerek büyüyor insan
yaralarını sarmayı öğreniyor zamanla
kendi yalnızlığının çaresi oluyor acılarıyla baş başa kalınca .
oysa anlatsaydı bütün olanları ona,sarar mıydı yaraları acaba ?
sevgi ile kucaklasaydı belki yeterdi bir umut olmaya
çocuk gülmek isterdi sevgisi ile saran bir anne görmek isterdi ama sonunda gerçeklerle yüzleşmeyi öğrendi,uyandı kabuslardan.
2
+
-entiri.verilen_downvote
Şimdi burada birçok kişisel gelişim zırvalıkları sayılabilir ama ben ortadaki kocaman gerçeği görmezlikten gelmenin anlamsız olduğunu düşünüyorum. Herhangi bir çözülemez sağlık sorununuz yoksa bu kısmı es geçerek konuşuyorum; gerçekçi olalım ki hayata tutunabilmek için en başta olması gereken şey para. Maddi durumun en azından kaliteli bir hayat yaşamak için gerekli olan düzeyde olması şart. Ekstra olarak uçuk harcamaları saymıyorum, öyle sürekli sürekli aniden hadi kafam esti bi yurtdışı seyahati yapayım falan bunu geçtim sadece kendi çapında kaliteli bir hayat. Diyelim ev, araba, biraz kenarda paran ve düzenli gelirin var. Sonra kendine yakışır düzgün bir iki yakın arkadaş, hoş ortamlar, sosyalleşme ihtiyacın karşılanacak yani sanalda değil gerçekte yaşayacaksın bu hayatı. Gelecek kaygın, geçmişte saplandığın travmalar olmayacak bunları aşmış olacaksın, gerekiyorsa psikiyatra gideceksin falan. Rutin şeylerden canın sıkıldığında farklı hobilere, belki bir seyahate ya da farklı insanlarla zaman geçirmeye harcayacak paran olacak. Tüm bunlar yerindeyse ve hayata tutunamıyorum diyen varsa... Neyse bi şey demiyorum -_-