hevesin kursakta kalması

Çok istediğiniz bir şeyin olmaması. Hevesin kırılması. Gül beklersiniz diken gösterirler. Özellikle fazla sevgi beslediğiniz insanlar ve yakın arkadaşlar bunu çok yapar. Bir yere gitmek için plan yaparsınız tabi bu planı yaparken çok mutlu olursunuz, çok sevinirsiniz ama gel gör ki sudan bir sebeple plan iptal olmuştur. Konsere gitmek için bilet alınır, bir hevesle konser günü beklenir. Konser günü gelip çatar, konsere gideceğiniz kişi ben gelemeyeceğim gibisinden bahaneler üretir. Zaten en çok böyle durumlarda hevesin kırılıyor. Tabi gerçekten işi vardır gelemez orası ayrı ama gelmek istemeyen insanı bilirsiniz işte. Tabi bunu birçoğumuz yapıyoruz. Belki istemeden, belki isteyerek. Öyle ya da böyle, bir şekilde hevesimiz kırılıyor veya kırıyoruz.

(#4112551) özellikle ilk paragrafına o kadar fazla katılıyorum ki ekleyeceğim çok bir şey yok. Hevesim kırılıyor ve bu fark edilmiyor herhangi bir şekilde telafi dahi edilmiyor. Bunların hepsi benden kaynaklı bunu da çok iyi biliyorum ya, neyse.

Mütemadiyen, bırakanların da canı sağ olsun, bizim de.

Bir ihtimal beliriyor. Önce insan hevesleniyor istem dışı hayallere dalıyor, sonra diyor ki hayal kurmayayım da olmazsa hayal kırıklığı olmasın. Olursa da sevinç yaşarım. Ama bir kez o hayal akıldan geçmiş oluyor elbet. Sonra o ihtimal ansızın ortadan kalkıyor. Sanki hiç olmamış gibi. Hem kurduğun minicik hayalin yıkılması acısını yaşıyorsun, hem o ihtimal anında sevincini yaşamayı ertelediğin için ihtimal olması bile artık tat vermez oluyor. Hayatımda güzel şeyler olma ihtimali bile belirse kimseye anlatmama kararı almıştım. Çünkü anlatırsam gerçekleşmez diyordum. Sonra baktım hayalini kendim kurunca da gerçekleşmiyor. Hayalini kurmayı da bıraktım. İhtimal de oluşmuyor artık. Hevesim de kalmadı. Bu hayat neden bana bunu yaptı?

geçen gün teyzeme elimden geldiği kadar asosyal'i anlatmaya çalışarak orada bir şeyler karaladığımı belirttim. sözlükte yazmanın kendince büyük başarı olduğunu zanneden iyi niyetli kadın "neden şimdiye dek hiç söylemedin? aslan yiyenim benim!" diyerek şappur şuppur yanaklarımdan öptü. akşam olunca da konu komşuyu toplayıp ballandıra ballandıra konudan söz etmiş. cümleleri bitince kalabalık hep bir ağızdan "eee, yani?" diye sormuş. verecek cevap bulamadığından çok kısa bir zaman dilimi içinde coşkulu ve heyecanlı hâlinden eser kalmamış zavallının. ve anlık bir sinirle misafirlerini kapı dışarı edip tek başına kalınca sarsıla sarsıla ağlamaya başlamış. bu sabah yine bir araya geldik. rica ediyorum bana böyle saçma, bok şeylerden bahsetme artık dedi. hâlâ kursağında yer işgal eden hevesi gözlerimi yaşarttı. bir dahakine inci'de yazdığımı çıtlatacağım.

Kalmadığı zaman mı var?

Ötesi var mı zira benim ki hep takılı kalıyor.

Kalması neyse de çok gaz yapıyor. Hem karında hemde zihinde.

fiziksel olarak da boğazda hissedilen ağrımsıyla yutkunmaya çalışılan an. bu durumda kendimi anlık da olsa değersiz hissediyorum. hangi konu olursa olsun ilk defa kalmıyor biliyorsun ama yine de insan kısa da olsa duraksıyor. ben genelde böyle durumlarda susarım. ne desem boş şu an diye düşünüp. ah çocuk üzücü bir durum.

27 yıllık hayatımın özeti.

İçine ettiniz hevesimin Sor bi daha gelir miyim 🎶

Hiç kimseyi onun kadar çok sevmemiş, kimseye ona verdiğim kadar değer vermemiş, ona gösterdiğim tahammülü kimseye göstermemiş, onun için çabaladığım kadar kimse için çabalamamıştım. Ondan tek beklentim ise, sadece beni sevmesiydi. "Sen sadece sev yeter, gerisi bende" derdim hep ona. Bir takım hayallerimiz vardı birlikte kurduğumuz, heves ettiğimiz. Öyle aman aman hayaller de değil hani, gerçekleştirilebilir hayallerdi. Ancak gidişiyle beraber şimdi hepsi yutkunamayarak, kursakta kalan hevesler heybeme eklendiler. Olsun...