tahammülsüzlük

son zamanlarda en ufak şeye bile tahammülüm olmadığını farkettim bu ben de nefret uyandırıyor

1 saattir ders kaydı izliyorum. fevri bir yapım var, çok sinirlenirim ama çarpıntı problemim olduğu için sakin kalmak için çabalıyorum uzun zamandır. dersin hocası, her kelimeden sonra 'ıııııııIIIIIIIIIIIıııııı' deyip duruyor. bu girdiyi yazdığım sıralarda halen devam ediyor ve en az 50 oldu. yavaş yazmıyorum, o çok fazla 'ıııııııııııııı' diyor. ve ben artık dayanamıyorum. zaten sevmezdim artık tahammül sınırımı geçeli çok oluyor.

Yalana tahammülüm sıfır. Hiç ama hiç ya

Yoldan yavaş yürüyenlere söverek eve gidiyorum

Damarlarımdan kan değil, tahammülsüzlük akıyor resmen. Her şeyden bıktım en ufacık şeyde oturup bağıra çağıra ağlamak istiyorum. En ufacık şeyde bile dünyanın en büyük şeyiymiş gibi tepki veriyorum. Bu beni de çok yoruyor etrafımdakileri de. Ama cidden canıma yetti artık.

hayatımda yer alan hiçbir nesneye ve insana tahammülüm kalmadı yaptığım iş gereği akşama kadar insanlarla ve telefonla uğraşıyorum mesai saati içinde ayrıca yöneticilerin saçma salak talepleri bitmiyor ve mesai sonrası hayata dair hiçbir beklentim kalmıyor bu süreç o kadar yıpratmış ki eskiden deli gibi zevk alarak yaptığım sabahlara kadar oyun oynama, akşam üzeri deniz kenarına gidip iki bira içmek kafamı dağıtmak bile istemiyorum. günlük kurulu bir robot gibi her şeyim tek düze uyan işe git satış yap eve dön maç izle uyu...

artık o kadar tahammülsüzleştim ki 30 saniyelik komikli insta videolarını izlerken devam et kısmı gelince aman kim izleyecek diyip sonunu merak etsem bile siktir ediyorum. Bu tabii küçük bir örnek yoksa küçücük meselelere bile aşırı sinirli tepkiler veriyorum orası ayrı.

yaş ilerledikçe paralel olarak artan durum.

İnsanlara tartışmaya tahammülüm yok konuşmaya bişeyler anlatmaya tahammülüm yok yeni biriyle tanışmaya yeniden aşk yaşamaya tahammülüm yok...

Günümüz insanlarının hastalığı diyelim mi?

doruklarını yaşadığım şey. o kadar tahammülsüz oldum ki en ufak şeyde patlıyorum artık.

Hayatıma karışmaya çalışan, en ufak bi nerdesin, bu saate kadar naptın, neden şöyle yaptın minvalinde özel hayatıma tecavüz eden hiçbir insana tahammülüm kalmadı. Çatır çatır insan siliyorum, Allah sonumu hayır etsin..

günaydın şu an arkadaşlarımla tatile geldim ve bugün 3. günümüz kahvaltıda başım ağrıyor müzik açma dememe rağmen açtı, şu an ondan nefret ediyorum. daha cumartesiye kadar buradayız umarım birini denizde boğmadan dönerim

Daha 25 yaşındayım, insan ilişkilerinin ön planda olduğu bir mesleği icra ediyorum ve tahammülsüzlük seviyem şimdiden arş-ı alaya varmış durumda. Aptalca, cahilce, varoşça bir durumla karşılaşınca (coğrafi nedenlerle sıklıkla olmaktadır) suratımın tiksinme hali aldığını fark ediyorum. Evet, fark ediyorum çünkü benim kontrolümde oluşmuyor. Şu çıkışı yapmamak için kendimi zor tutuyorum

Bi noktadan sonra boşvermişlik boşluk hissine dönüşen durumdur. İnsan uzun süre tahammül sınırını aştıktan sonra tahammül edemediği şeylere tepki göstermemeye başlıyor.

Yaş ilerledikçe artan bişey. Mesela aptal insana, değer bilmeze, kendini yoran hiç bişeye tahammül edemiyorsun.