sosyal medyada insan engellemek

evde görülen haşereyi öldürmek veya sokağa atmak gibi. kişi, onu ne görmek ne de duymak istiyor. buna hepimiz dahiliz. her iki anlamda.

akrabalarım daha bana istek atmaya kalkışmadan, onları engelliyorum ki; günlerce beklemesinler, ulan yine onları düşünüyorum

annemin kuzeninin görümcesi instagramda beni eklemiş. bakın sıfır şaka tam olarak, annemin teyzesinin kızının kocasının kız kardeşi eklemiş.. asdfgfs neden??? teyzecim beni hayatında 3 kere görmedin sen, storylerimi görmesen hayatından ne eksilecek, nedeeennnn???? engellemek istiyorum ama ablam ayıp olur dediği için engelleyemiyorum. akraba terörü resmen :(

Sosyal medya hesaplarımızın özel hayatımız olduğunu düşünüyorum ve her isteyen elini kolunu sallayarak girmemeli bence, girmek isteyen ve bu konuda ısrar edenleri engellerim. Rahatsız edilmek istemem şahsen.

Zamanında bir şekilde takip ettiğim insanların gönderilerini/hikayelerini görüyorum bakıyorum ve diyorum ki kendi kendime “Ben bu görgüsüzce hareketlerini hep böyle görecek miyim? Ne boş insanmış.” Ardından basıyorum engeli.

Bunun üzerine mastır yaptım sanırım. Bu aynı zamanda bir (#asosyal itiraf) da olabilir. Bir ara çok vakit geçirdiğimi fark etmiştim Instagram'da. Ve kendimce bir yöntem buldum. Şuanda hayatımda olmayan herkesi takipten çıktım ve geri dönüş yaparlar da vicdanım sızlar diye de hepsini engelledim. Yalnızca üniversite sınıfımdaki kişiler hariç bunu yaptım. Çünkü onlarla yüz yüze geliyordum. Ama neden böyle bir şey yaptım diye sorarsan; çünkü benim hesap öyle bir hesaptı ki ilkokul sıra arkadaşım bile ekliydi bende. Üstelik atıyorum resmine tamamen iyi niyetle yorum yapıyorum. Ve ne bir cevap alabiliyorum ne de bir şey. Bazense tamamen soğuk cevaplar ile karşılaşıyordum. Beni çekemeyip bildiğin taciz mesajları atan da cabası. Öncelikle kendime birkaç soru sormuştum. Kendime sorduğum ilk soru "Bu kadar vakit harcadığım bu yerin bana bir katkısı oluyor mu?" şeklindeydi. Cevabım netti; "Hayır." Kendime sorduğum ikinci soru ise şu olmuştu. "Peki ben bu mecraya neden giriyorum?" Buna da cevabım netti. "Arkadaşlarımın neler yaptıklarını görmek için giriyorum." Kendime sorduğum son soru ise şu olmuştu. "Peki bunları görmek bana iyi geliyor mu?" Cevabım yine belliydi. Hayır. Aksine bu durum beni mutsuz kılıyordu. Herkes orada çok mutluydu, çok 'iyi'ydi. Bundan sıyrılmak adına telefonumda birkaç ayarı karıştırdığımda bu uygulamada geçirdiğim ortalama vakti önüme seren bir yere denk geldim. Ve sonuç ne dersiniz? Tam 8 saat. Sekiz SAAT. Üstelik ortalama olarak veriyor bu veriyi. Oysa bana çok da vakit geçiriyormuşum gibi gelmiyordu. Bu arada neden bu duruma çözüm arayışına girdiğim konusuna gelecek olursak çünkü bu vaktimin gitmesi bana gerçek hayatta bir bedel ödetiyordu. Üniversite birinci sınıftım. Ve bölümüm açısından en ama en önemli dönemdeydim. Ve okunması gereken tonlarca makale yapılması gereken o kadar okuma ve ödev varken ben hiçbirine yetişemiyordum. Üstelik derslerimden de geri kalıyordum Hem de neden, bir hiç uğruna! Sınav haftalarımda da fena halde sıkışmaya başlayınca bunu neden yapıyorum dedim ve kendime geldim. Kamu spotu gibi olacak ama hayata döndüm. Orada daha az vakit geçirmek bana hayatımda pek çok şeyi kazandırdı. Yani sonucu çok daha güzel oldu. Hem de her şeyden daha güzel...