sözlük yazarlarının en büyük yanılgıları

Çok isteyince olur düşüncesinde

Bir insanı sevdiğim kadar onun da beni seveceğini düşünmem

Üniversitenin dizi ve filmlerdeki gibi olduğunu düşünmek. (bkz: Yalan)

Herkesi kendim gibi sanmak

insanların değişeceğini sanmak

Üniversite bitirince hemen para kazanacağımı sanmak

iyilikler geri dönmüyor

Bu hayatta ne yaparsam yapayım her zaman kendi karakterimi yansıtmaya çabaladım. Biri kötülük bile yapsa bana yakışan iyilik benim karakterim bu dedim. Ne yazık ki dünya bu kadar iyilik kaldıramıyor. Bazı insanlara hakettiğini vermek gerekiyor. Dünyayı iyilik kurtaracak fikri büyük bir yanılgı gibi gelmeye başladı.

hani iyi tanıdığını sandığın insanlar vardır. şunu şunu asla yapmaz dediğin. sonra da o insanların tam olarak onları yapmasıyla öylece kalakalman. bunu bir türlü içimde oturtamıyorum tamam diyemiyorum. bir yerde okumuştum orda diyordu ki bazı nesneleri de insanları da verdiğimiz değer onları vazgeçilmez ya da kıymetli yapıyormuş. bunu böyle anlamak hiç istememiştim bu kadar güveniyorken üstelik.

bana o kadar güzel bakıyodu ki hoşlanıyo sanıyodum meğer gözlerinin güzelliğiymiş.

Uzaklara gitmenin, her şeyi ardımda bırakıp gitmenin iyi geleceğini sandım. Ama zihnim de benimle beraber olduğu sürece ne kadar uzağa gitsem de hiçbir şeyi ardımda bırakamayacağım.

İçimde hep bir boşluk hissederdim. Geçtiğimiz 4 yıl boyunca yoğun ve sancılı bi şekilde hissettim. Ve bunun nedenin ailem olduğunu düşünürdüm. Konuştum, anlaştım, hesap sordum yok geçmiyor. Annem sormuştu bir keresinde “Artık o boşluğu hissediyor musun ?” Diye. Boşluğu sevgilimle doldurabileceğimi düşünmüş. Hayır demiştim. Sonra arkadaş çevremi değiştirdim, hayatımdaki toksik insanlardan kurtuldum tek tek. Bana zarar veren kim olursa olsun kendimi savunmak zorunda kaldım. İlk defa aileme karşı kendimi savundum. Sosyal hayatımda haksızlıklarla karşılaştım ve onlara da mücadele ettim. Sonra bir baktım ki boşluk gitmiş, birdenbire, habersizce… çok büyük yanıldığımı anladım. O boşluk kendi sevgimdi. Kendimi sevmeye başlayınca, kendime saygı duyup ona göre davranınca hem hayatımdaki çoğu şey yoluna girmişti hem de daha önceden hissettiğim kaygıların çoğu yok olmuştu. 4 senedir en çok bu anı beklemiştim

İyi insanların varlığına inanmak veya umut etmek. Ben bile iyi insan olduğumu düşünemezken başkalarının var olduğunu umut ediyorum.

açtığım şarkının, kafamın içindeki sesleri susturacağını sanmak. koca bir kaos

adam sandık fos vıttırı vızzık adamlar ahahahha şaka şaka yanılmadım ama bu şarkıya hayranım ondan yazdım.

“Ona çok benzeyen birini bulursun. Ve bu zafere en çok benzeyen yenilgindir.”

Bir gün ben de yanılırım sanıyordum, yanılmışım.

"hep" dediklerim hep oldu da "hiç" dediklerim hiç olmadı

O insanların bana ve aileme ihanet etmiyceğini düşünmüştüm. Ne olursa olsun, konuşarak çözeriz ama çirkinleşmezler demiştim. Onlar ise hiçbir olayda konuşarak çözemeye yanşamadılar, her zaman yıkıp döküp çözmeye çalıştılar. Sonucunda ihanet de ettiler. Aslında en yakınım sandıklarımın hiçbir şeyim olmadığını anladım.

Sandığımdan daha fazla önemsizmişim

beni kendimle ilgili değil de, son günlerde özellikle, insanların benimle ilgili düştüğü yanılgılar şaşırtıyor. kendi kendime herhalde değiştin diyorum veya artık eskisinden daha az kim olduğunu belli ediyorsun diye düşünüyorum. bazen hakkımda öyle komik şeyler duyuyorum ki, ulan diyorum gerçekten mi? gerçekten de yani sizce ben bu muyum? şaşkınlıkla birlikte çoğu zaman gülüyorum, bazense sinirleniyorum, nadirense aman boş ver diyorum. bu yanılgıların neden dolayı kaynaklandığını tam olarak anlamış değilim.