ailem yeterince ilgilenseydi olabilirdim denen şey

Kötü bir ailem kesinlikle yok. Hatta pek çok yönden bana destek çıktılar diyebilirim. Ama düşünüyorum ki ailem yaşadığım problemlere karşı biraz daha ilgili olabilseydi bazı problemleri içimde çok daha kolay atlatırdım. Aslında bir derdim olduğunda da yardımcı olmaya çalışıyorlar ama muhafazakar bir ailem olduğu için yaşadığım duygusal problemlerin %90'ınını kendi içimde halletmek zorunda kalıyorum. Öyle işte :)

bence bu "şey"lerin asıl sebebi eğitim şekli ve toplumun algısı. belki harika bir beyzbol oyuncusu, muazzam bir piyanist, fevkalade bir jokeysin ama bunu bilemiyorsun çünkü bu ülkede bir "şey"leri deneyebilmen için çok paran olması gerekiyor. yani ben diyorum ki ülkem yeterince ilgilenseydi bizimle belki de ben buz hokeyinde dünya yıldızı olurdum, sen de müthiş bir dansçı. mesela yani.

Dansçı olabilirdim mesela. Çünkü içten içe dansa ilgi beslediğimin farkındayım. Dans ettiğim zamanları hayal ederken buluyorum kendimi. Bazen isteğimi bastırmak için birkaç video izleyerek, modern dansı takip ederek, bazı şeyler tasarlıyorum kafamda. Ancak hepsi kafamda. Aileme bir kez bile anlatmadım bunu. Çizime yönelip resim yaptığım zamanlarda çok karşı çıkmışlardı. Sanat düşmanlıkları yok belki evet, hatta babamda çok iyi çizim yapar. Fakat bana 'mimar olmayacaksan çizim yapma' dediğini hatırlıyorum. Onlara göre çizim para getirmiyordu. Ancak mimar olabilirdim fakat ben mimar olmayı hiç düşünmedim. İnadımı konuşturup grafiker oldum. Çizimden kopmadım. Şimdi de çıkıp dansa ilgim var dans etmek istiyorum desem gelecek yorumları az çok biliyorum. Büyük kuzenimde tiyatroya yönelmek istediğinde halamın nasıl karşı çıktığını öğrendim geçenlerde. Karşı çıkma sebebi de 'Tiyatrocu olacağım desen anlamazlar, oyuncu olacağım desen de çok konuşur laf söylerler' imiş. Oysaki kuzenim tiyatroya yönelseydi adım kadar eminim çok başarılı olacaktı çünkü onda bunu başarabilecek tutku vardı. Halam zorla üniversitede radyo televizyon okuttu. Mesleğimden memnunum diyor ama tiyatro aklının bir köşesinde hala var.

Bu durum dramdır. Drama sokucam şimdi kendimi bi sn. İlkokula başladığımdan beri kardeşimin özel durumuyla alakalı kendi başıma büyüdüm diyebilirim. Keza üniversitede bölüm seçimlerimde pek de destek görmedim. Her zaman sağlık istendi bense tamamen tersi tarafa meyilliydim. Geldiğim yerden memnunum. İlgilenilseydi ne olurdu bilmiyorum, daha iyi olurdu belki, daha yetenekli bir kişilik olurdum sanat alanında. Yine de bu geldiğim durum kendimi nereye taşıyabileceğimi, neler yapabileceğimi gösterdi. İlk senemde yurt yemekhanesinde yemek yiyemeyenler mi dersin, çamaşırını yıkamayanlar mı dersin, her haftasonu parasını şehirlerarası otobüse veren mi dersin. Yargılamıyorum ama onlardan daha rahattım bence. Oda arkadaşımdan biliyorum. Şuan belki Mimar Sinan GSÜ'de okurdum belki ama şuan kendim ayaklarımla geldiğim yerin hazzı belki olmazdı. Dram dedim, neler dedim ya. Velhasıl olduğunuz yerle mutlu olun, o olsa şöyle olurdu bu olsa böyle olurdu. Önünüze bakın.

aileyi bahane etmek gibi bir hileye sığınmayacağım. onların etkisi varsa da işi oraya kadar götürmeye gerek yok. mesele hiç de uzakta değil; ben kendimle yeterince ilgilenseydim, her şey olabilirdim...

Hep bir müzik aleti çalmak istedim mesela. En basitinden gitar çalmak istedim senelerce. Almadılar. Para biriktirdim aldım kırıp attılar. Öğrenemeden iki güzel nota çalamadan elimden gitti. Oysa hiçbir şey yapmamıştım onlara. Saygısızlık da etmemiştim. Bu saf bir kötülüktü benim için. Şimdi kız kardeşime kendi elleriyle aldılar gitarı. Kursa yazdırdılar. Benim günahım neydi? Hiçbir şeyi hayal etmedim ondan sonra ben...

Benden bişey olmazdı. Belki okumak yerine sanayiye yollasaydı, bir dükkanım olurdu.