Bana arada diyorlar bunu. Özellikle yazılarımı, entrylerimi yahut twitlerimi okurken... Oysa gündelik hayatta ne kadar eğlenceli bir insan olduğumu
berry'e sorabilirsiniz. (Bu mecrada; gerçek hayatta görüştüğüm ve beni tanıdığını düşündüğüm tek arkadaşım o.)
Bunun nedeni biraz şu sanırım; ben uzun yıllar yazıyı terapotik amaçlarla kullandım. Bir nebi sanat terapisi. Dolayısıyla, kalemim oldukça pesimist. Kaç tane eleştirmen kafama vura vura söyledi oysa ki; "Böyle yazmaya devam edersen, hiçbir yayınevi basmaz yazılarını." diye.
Kötü güler çoktan geçti de, bu duygu parmaklarıma yapıştı kaldı.
Arada geliyorlar tabi de, çok nadir.