ben kime ne anlatıyorum

bunu düşünmeden cümle tamamlayamıyorum desem yeridir son zamanlar

karşındaki insanın iflah olmaz bir cahil olduğunu anladığın an içinden geçen cümle bu oluyor.

az önce tane yeni başlık açıp entry girdim, göndermek yerine sildim. gerçekten kendimden başka kime ne anlatıyorum hissi çok acayipsin, vücudu sarıp beyni esir alıyorsun.

En güzel farkındalık bence. Mis gibidir, insanı yormaz. Kafan rahat olur.

Diye diye kendimizle konuşur olduk. işin boku anlattığımı ben de anlamıyorum. itinayla boş yapılır

ben kime ne anlatıyorum yiaaaa? vallahi gözüm açık gidicem öbür dünyaya... (bkz: ölmeden mezara konulan yazarlar ) (bkz: daha çok gençtim oysaki, soldu hevesim)

bazen aklıma gelen konularda bazen sol kanatta okuduğum başlıklara bir şeyler karalıyorum. Yazıyorum yazıyorum sonra “ben kime neyi anlatıyorum?” diyip hepsini siliyorum. Okuyup geçiyorum.

bir farkındalıktır. karşınızdaki insanın tek tip düşündüğünü, kendini haklı çıkarmaya çalıştığını veya sizi dinlemeyip sadece sırasının gelmesini beklediğini hissettiğiniz an gelen cinsten bir farkındalıktır. hızlıca sessizleşin ve sizde dinlemeyin, ilgilenmeyin, geçiştirin.

Arkadaşım iddia oynuyordur

Son zamanlarda insanlarla konuşurken hep bunu söylerken buluyorum kendimi. Bu karşımdaki insanları küçümsediğimden değil fakat bazı insanlar olaylara o kadar düz bakıyorlar ki... Karşılıklı olarak konuşmak için bile ekstra çaba sarf etmek gerekiyor.

yemin ediyorum bezdim ya. kime ne anlatsam olmuyor. kime ne yapsam olmuyor. yerleştirmiş kafasına bir şey illa o. siktir

Şu cümleyi kurmamak için artık kimseye bir şey anlatmıyorum, tartışmıyorum öyledir diyip geçiyorum bir yerden sonra kafa kaldırmıyor yav

Artık kimseye hiçbir şey anlatmıyorum çünkü biliyorum anlatsam da ya dinlemeyecek, dinlese de anlamayacaklar. Konuşmayı çok seven biri de değilim. Kafa dengi biri olmadığı sürece.

Eski sevgililerim ile yaşadığım durum, sonunda hep ben kime ne anlatıyorum cümlesi geçiyordu kafamdan

hastanede bazen sabit hattan konuşurken bunu fazlasıyla diyorum içimden. ben diyorum angara adam diyor götüm kara amk. en son artık ne derse peki diyip bitiriyorum konuşmayı. insanı yoruyor, yıpratıyor bu his.

Malum kişi kendine bi sormalı bunu

Ne bileyim yani, ne diyeceksin, ne diyeceğine deyip diyemeceğine, hiç bir şeyine deye ne deyip, kimse kimseyi dinlemez ne bişey anlatabilirsin, ne dinleyen olur .

Uzun uzun anlatıyorum,kendimi açıklıyorum bi bakıyorum aynı döngü başa sarıyor. Ben kime ne anlatıyorum? diyerek tam orada susuyorum ve başta yaptığım açıklamanın pişmanlığını yaşıyorum. Karşındakinin anlamakta direttiğini anladığın an yormaya gerek yok.

Anlatmak değil de anlaşılmamak yoruyor. Ne kadar anlatırsan anlat “söylediğin karşındakinin anladığı kadardır” o yüzden sizi anlamaya çalışmak yerine yargılıyorlarsa çok da şey yapmamak lazım.

Ucundan anlatmaya başladıktan beş saniye sonra neyse bosver ile bitmesi

Saatlerce konuştuğunuz insanın büyük bir ısrarla sizi anlamaması akabinde bu cümle geçer aklınızdan. (bkz: boşa konuşmak)

Yalnız sevmediğim insanlara karşı değil sevdiğim insanlara karşı da birkaç fikir alışverişi sonrasında takındığım pes ediş tavrı. Çünkü bazı insanlar konuyu anlamaz, yanlış anlar ve bildikleri konuda diretirler. Ben de bi yerden sonra hiç tartışmaya girmeyip "Anladım, doğrudur" deyip geçiyorum. Cidden bazı insanlara laf anlatmak deveye hendek atlatmaktan çok daha zor. Kendimi yormaktan mümkün olduğunca kaçınıyorum

Akrabalarımla konusurken her zaman böyle hissediyorum ama artık kolay yolu buldum kim ne derse he diyip geciyorum nasıl olsa anlamayacak

bazen bir şeyler anlatmak istiyorum ama sonu hep bu farkındalık ile bitiyor. ben ne zaman anlaşılacağım ulen be