tanımadığın insana gülme nedenleri

metroda huzurla oturmuş bir şekilde yolculuk yaparken, yanına oturan kişinin gözlerinde güneş gözlüğü olduğunu fark etmek ve akla gelen "sen güneş gözlüğünü tak yiğidim, metroda açmayan güneş utansın" tiviti

yolda yürürken bile gülümsemeli insan. o bir gülümseyiş kelebek etkisi yaratıp birçok insanın gülümseme sebebi olabilir

bazen yaşlı teyzelere yapıyorum gidipte yaşıtım insalara gülsem yanlış anlarlar bazı mallar.

gülümsemenin nedeni olmaz yahu sürekli gülümseyen biriyim bazen boş yere bile gülümsediğim oluyor. birine bakıp gülümsediğim zaman o kişi de bana gülümsüyorsa çok mutlu oluyorum.

bebek/çocuk olması yeterli . i̇nsanın yüzünde ister istemez gülümseme oluşuyor

komikse gülerim ya da nezaketen gülerim. genelde hep gülerim :)

(bkz: twitter) en basit ornegi?

“eskiden” sabahları yürüyüş yaptığımda yaşlı amcaların da yürüdüğünü görürdüm ve birbirimizi ne kadar tanımasak da “günaydın” demeleri beni mutlu ettiği için uzunca bir süre gülerdim ve o günüm gerçekten mutlu geçerdi. “eskiden” çalıştığım dönemde bir müşterinin zorluk çıkartmadan ürün satın alıp, memnuniyetle gitmesine mutlu olup ona bolca güler yüz gösteriyordum. “eskiden” okula gittiğim zaman sınıfımdaki insanları tanımasam bile onlara gülümseyerek aramızda bir iletişim kurulmasını istiyordum.. ve daha nicesi. eskiden>>>>pandemi öncesi.

nerede hatırlamıyorum fakat yıllar önce küçük bir yazı okumuştum. bir adam intihar ediyordu ve avucunda bulunan notta "eğer yolda biri bana gülümserse, intihar etmeyeceğim." yazıyordu. ondan öncesinde de gülüyordum, güldüğümde karşılık almayı seviyordum. bende olan güzel bir şeyleri bulaştırmak bana da ayrı mutluluk veriyordu, kendimce güzel bir neden ve bunun yanında insan hep daha büyük şeylere dokunmak ister. en başta bahsettiğim şeyi okuduktan sonra paylaşma eyleminin yanında birilerinin günlerine güzel yönde dokunabilmek nedenlerimden biri oldu. gülmek bedava paylaşmak da öyle. heheh geceniz güzel geçsin sayın yazarlar. :)

Gülümsemeyi pozitif bir araç gibi görüyorum.Sanki ben gülersem o da diğerine gülecek,diğeri diğerine gülecek ve her yere mutluluk hakim olacak gibi. Bazen tanımadığım birilerine gülümserken buluyorum kendimi.Çocuk ise o da bana gülümsüyor,yetişkin ise "Niye gülüyor bu be?" gibisinden bakıyorlar yüzüme. Neyseki şu dönemde maskem var,bugün de tanımadığım birkaç kimseye gülümsedim ama kimse anlamadı.

göz göze gelince gülümsüyorum. gülümsemezsem hiç tanımadığım birisi bile olsa bana karşı kötü yargı besleyeceğini düşünüyorum. (bkz: asansörde tanımadığın birine iyi günler demek )

Çoğu zaman gülümserim. Karşımdaki kişide ufacık bir samimiyet seziyim, ya da muhabbet açsın hemen tebessüm ederim. Bazıları yanlış anlayabiliyor öyle bir şey hissettiğimde de tavrımı değiştiririm zaten. Çevremdekiler ilk başta hep şey derler “neye gülüyosun, niye bu kadar gülüyosun” böyleyim ben diyip geçebiliyorum sadece. Psikolojisi bozuk insanlar genelde bağırır çağırır bizde gülüyoruz işte ahsjahsahshs

Bir insanla 5-10 saniyeden fazla göz teması kurarsam ya gözlerimi kaçırırım ya da bakmaya devam eder gülerim. Tanıdık olsun olmasın fark etmiyor.

Her zaman gittiğim Bim'den yine alışveriş yapıyordum kasiyer kız sanki kırk yıllık arkadaşıymışım gibi rahat bi tavırla bana dediki 'seni de her gördüğümde somurtuyorsun biraz gül çok suratsızsın' ben tabi şok oldum birşey diyemedim o an hatta işe gidince arkadaşlarıma ben gerçekten suratsız mıyım diye sordum o kadar şoke etti duyduğum cümle işte o günden sonra tanımadığım insanlara bile gülümsemeye başladım travma yaşattı kız bana