birine ihtiyaç duymak

öyle birine ihtiyacım var ki suan beni anlasın dinlesin gerekirse konuşmasın. bu kadar insanın içinde yalnızlık çekmem nedendir bilmiyorum. i̇lgi manyağı değilim ama değersiz hissediyorum. takıntılı değilim ama bazı küçük şeyler kafamda yer yapıyor bunlarda beni çökertiyor sanırım yardım edecek olan var mı ?

o birinin hiç gelmeyeceğini, onun yerine geleninde daha beter etmek için geleceğini anladığınız gün ihtiyaç duymayı bırakmayı öğreneceksiniz.

(bkz: ana beni eversene) nin kibarcası/ bir tık öncesi. evlenince sizlere (bkz: yalnız kalmaya ihtiyaç duymak) başlığına alabiliriz.

bize gelsene, mandalina yeriz.

şuan okulda kendi başıma oturuyorum. arkadaşlarım dediğim insanlar kalkıp hep beraber bir yere gittiler ama giderken bir haber bile vermediler, biz gidiyoruz sen de gel diye. son zamanlarda hep yaşadığım durum bu. aralarındaki muhabbetleri en son ben duyuyorum. o da mecbur olduklarından söylüyolar sanırım. sonradan başkasından falan duyarsam ayıp olmasın diye.

yara verir. duymamanız daha iyi. duysanız da belli etmeyin hatta. insanlar onlara ihtiyaç duyulduğunu anladıkları anda daha da kalp kırıcı ve acımasız olurlar.

yanında en kendim olabildiğim o kişiye ihtiyacım var

her derde deva bir insan idi. artık yok, zaman köreltti herkesi. ve benim çizgimde, böyle bir yaşam yok maalesef. aile yendi arkadaşlar. ne diyorsun lan diyenler için, sadece okuyun sorgulamayın. (bkz: zaten aşklar hep böyle) (bkz: ne diyorum lan ben)

tek kişilik dev bir kadroyum ama yazan, yöneten, oynayan aynı olunca sıkılıyoruz be kamuran. bi tane daha benden olsa fena olmazdı ama yok işte. yanımda bi kişiye ihtiyacım var.

saçma olan durumlardan birisi, izlediğim bir filmde şöyle bir alıntı vardı. " Ama yaşamak varken, sen birinin gelip her şeyi düzeltmesini bekliyorsun, Bir telefon için, bir mektup için ya da bir bakış için yıllarını harcıyorsun. Ve gelecek gibi görünmesine rağmen asla gelmiyor. Sonuçta zamanını hayal meyal bir pişmanlık ya da gerçekleşmesi imkansız bir umut ile geçiriyorsun. Sana bağlılık hissettiren bir şey. Sevildiğini hissetmeni sağlayan bir şey. Gerçek şu ki çok kızgınım. Ve gerçek şu ki lanet olsun çok mutsuzum. Ve gerçek şu ki, çok yalnız kaldım ve çok uzun süre çok acı çektim." Ne kadar saçma olsa da insan durduramıyor bu beklentisini orası ayrı konu tabi.

Önceden 2 durumda gerçekten yanımda birinin olmasını isterdim 1) çok kalabalık ortama girerken (konser, düğün...) 2) hastaneye giderken Şimdi hepsini tek başıma da yapıyorum, konserleri zaten sevmem o yüzden gitmiyorum. Hastaneye giderken de yanıma roman alıyorum o bana yol arkadaşı oluyor

Kalabalık içinde yaşadığım yalnızlıkta,bu ihtiyaç hep daha ağır basmıştır.

İnsan ne kadar kendi kendine yeteceğini düşünürse düşünsün, bir şeyler bazen mutlaka eksik kalıyor. Ne olursa olsun, insan birilerine mutlaka ihtiyaç duyuyor. Biri beni anlasın, zor gunlerimde arayacağım biri olsun, kötü geçen bir gün olduğunda birinin ilk arayacağı kişi olayım falan istiyor insan. Ne yazık ki.

en kendi kendine yetebilen birinin bile bir başkasına ihtiyacı var. acıyı hafifletmek için zaten var biliyoruz da yeri geliyor neşeyi, müjdeyi bile biriyle paylaşmak istiyoruz. İnsan insana mecburdur.

Buraya kendim hakkında bir iki şey yazmaya geldim. Zaman zaman şunu düşünüyorum benim en iyi arkadaşım olarak nitelendirdiğim arkadaşımın acaba en iyi arkadaşı ben miyim? Ya da çok değer verdiğim insanların gözünde değerim ne kadar? Bunları düşünürken şunu fark ettim ki ben kimsenin en iyi arkadaşı değilim ya da benim çok değer verdiğim insanlar beni o kadar da umursamıyor.misalen doğum günlerimi ailem dışında kimse hatırlamaz hatırlayan varsa bile kutlayacak kadar önemsemez. Eee peki ben ne yapmalıyım daha çok çabalayıp bu insanlara yaranmak için kendimi mi paralayım ya da çocuk gibi küseyim mi! Bence olması gereken şu ben bireysel olarak kendi kendime yeten bir birey olmalıyım.başkalarından sürekli bir beklenti içerisinde olmak hayatın içerisinde var olan güzellikleri görmemizi engeller. Beklentilerinizi atın bir kenara önünüze bakın geçen zamanın telafisi yok.

23 yaşındayım, arkadaşlarım var tabii ama bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı, ben istemedim. Birisine ihtiyac duymadım; çok şükür param var ailem sağolsun, kafamı dağıtmak istesem tek başıma cikiyordum dışarı takıyordum kulaklığı yürüyüp geliyordum, derdim olunca arkadaşlarım ailemle konuşuyordum... Niye bilmiyorum, birkaç senedir zorlanmaya başladım, "birisi olsa nasil olurdu?" Diye düşünüyorum bazen istemsiz. Sanırım artık birine ihtiyaç duyuyorum, istemsiz.

İhtiyaç duyduğunuz her şey kendi içinizde gençler ayık olun

Normal bir halt. İnsanlar insanlara ihtiyaç duyar yüzyıllardır bu böyle. Ha kimsesiz de yaşar mısınız evet yaşarsınız. Fakat ruhsal sıkıntı çeken insanlar başka insanlara zorunludur doktorlar gibi. (bkz: en basitinden) Şu lafı eden insan da sevgili için söyler bunu bu minvalde doğrudur lan tabi manyak mısın?!

Elinde sonunda o ihtiyacın olan kişi seni yarı yolda bırakıyor. Çok kasmamak lazım. Yalnızlığa alışmak, devam etmek lazım.

sarılacak biri olsaydı iyiydi..

Kalabalık bir ortamda güzel sohbet ettikten sonra ilk suskunluk olduğu anda onu hatırlamak. O da olsaydı diye düşünmek..

Ben duyuyorum lan, açık açık da söylüyorum. İçimden gele gele sarılmak, öpmek, kucağına yatıp aklıma ne geliyorsa anlatmak ama en çok dinlemek istiyorum. En çok şu son zamanlarda istiyorum bunu, keşke sevebilsem keşke sevilsem işte o zaman varya manyak mutlu olurum