sahip olunan aileye ait olmadığını düşünmek

ben en çok akrabalarımla nasil akraba olduğumuzu düşünüyorum. cani pis dedikoducu yalancı manyaklar. keske sizle kan bağım olmasaydı pislikler. oh rahatladım.

aile de neymiş ben bu dünyaya ait olmadığımı düşünüyorum.

bir kaç gündür, bir kaç aydır, bir kaç yıldır artarak daha fazla hissetiğim durum tam olarak bu. kimi insanlarda ergenlik dönemlerinde süreli bir buhran olarak görülüyor bu his. bunu anlayabiliyorum. ama ben aksine ergenlik dönemlerimde daha bir hissederdim insanları, ailemi, arkadaşlarımı. üzüntüm de biraz bu yüzden çünkü benimkisi ergenlik şımarıklığı değil galiba tam aksine daha da olgunlaştıkça, daha da bir şeyleri fark ettikçe uzaklaştım insanlardan. artık gittikçe ailemin, arkdaşlarımın, diğer insanların herkesin yüzüne bakarken bazen için için, bazen yüzüne yüzüne sesleniyorum ben artık: ben size ait değilim. ben sizden değilim demekten ciğerim soldu. aileme ait değilim, arkadaşlarıma hatta en yakın arkadaşlarıma ait değilim, yolda gördüğüm, dolmuşta gördüğüm, bakkalına girdiğim, aynı sokakta yürüdüğüm insanlar... ben onlara ait hissetmiyorum kendimi. 5 farklı şehir değiştirdim, fırsat buldukça küçük çaplı seyahetler denedim, okullar değiştirdim, yeni yeni insanlar edindim. aradım da aradım. yalnız kalmayı denedim. tek başına birey olmayı denedim. ne yalnız başıma bir birey olabildim, ne etrafımdaki insanlardan yırtılabildim. ne ailem tanıdık geldi bana, ne de biriktirdiğim diğer insanları hissedebildim. sınırsız yalnızlık çözüm değil. varoluşçuluk çözüm değil. bencil bireylik çözüm değil. sorumluluk almak ya da sorumlulukların ipimi tümden çözmek çözüm değil. i̇nsanlarla tanış olmak çözüm değil. i̇nsanları tanımak, onlarla yaşamak çözüm değil. kendimi devler ülkesinde bir karınca gibi hissediyorum. sanki en yabancılaşmış olan benim. sanki tek yabani insan benim. tabiiki biliyorum benden başka yabancılaşmışların olduğunu. ama fark etmez. kimseyi hissetmeden ben beni biliyorum. ben aileme, arkadaşlarıma, köşedeki bakkala, kokoreççiye, okulumdaki hocaya, sokaktaki aylak adama, çatıdaki kediye, gökteki kuşlara... ait değilim. yabancıyım. şımarıkça gözüküyor biliyorum. ben giremedim insanlara, kimseyi de tamca sokamadım kendime. ben sizden değilim. sevmiyorum bu duyguyu. elime yüzüme bulaştırdım tüm bilişsel kazanımlarımı.

bende öyle bişey düşünmeye başladığım vakit gözlerimden kurtariyorum tüm aile maviyiz bende dahil olmak üzere o yüzden bu tarz bı düşünceye çok fazla kapilamiyorum

her fırsatta dile getiririm annem ise bıkmadan usanmadan "kapı orada, televizyona falan çık, hastane kayıtlarına baktır hatta dna testi yaptır bizi de bu kabustan uyandır." der. canım anam bee!

Küçükken hep böyle düşünüyordum ve aileme ailem oldukları için isyan ediyordum. Büyüdüm. Annem, babam da benimle büyüdü. Ben geliştikçe onlar da kendilerini geliştirdi, bana ve ailenin kalan üyelerine saygı duydular. Şimdi dönüp geçmişe bakınca kendime nankör diyorum. Öyle düşündüğüm için kendimi suçluyorum. Çünkü gerçekten ailem çocukları için her zaman ellerinden gelenin fazlasını yaptılar. İyi ki varlar!

Bu benim. Sürekli de dile getiriyorum bana deli diyorlar. Bir gece rüyamda evlatlık alındığım ailemi kardeşlerimi buluyordum mezarlıkta. Tövbeler olsun djdndn Gerçi benim teorim daha çok değiştirildiğim şeklinde. Çünkü küçüklük halimle hiç benzemiyoruz. Bonus şeklinde kıvırcık saçlı bir erkek çocuğu fotoğrafları var. Sonra düz saçlı pembe elbiseli kız fotoğrafları var. Sonra yine kıvırcık saçlı erkek çocuğu fotoğrafları var. E şimdi ben başka ne düşüneyim?

normal bir şey. bir yaştan sonra kafalarınız uyuşmuyor, düşünceleriniz ve hareketleriniz onlara fazla gelebiliyor, yaş farkı fazlaysa ekstra bir uyumsuzluk yaşanabiliyor maalesef. bazen büyüdüğünüzü ve bir birey olduğunuzu da gözden kaçırabiliyorlar. en iyisi tartışmaya girmemek. hem siz hem onlar bazı şeyleri kabullenmek zorunda kalıyorsunuz sonunda.