taze şiir

içim sızlar bize baktıkça harap olan eski şehirler gibiyiz biz dağların eteğinde iki yıkıkşehir dağınıklık taze, hatta dumanı üstünde terkedilmiş, yalnız kalmış harabe evler barındırıyoruz ta orta yerimizde çok da görkemli olmayan dağlar, şaşırtıcı bir biçimde hiç acımıyor halimize zaten dağlar da kavuşamazmış birbirine peki ya sağlar, ne der bu hale

sen kalbine susmayı öğrettin mi efendi, gözlerine sevdiceğe bakmamayı öğrettin mi, aylarca yolunu gözlediğim insanı tanımaz gibi, kokusunu unutmaya başladığın azap dolu günlere rağmen, sen hiç imkansız'a tutundum mu efendi, ( buraya vurgulayıcı bir cümle bulmaya çalıştım ama hiç bir denediğim bende yeterli vurgu oluşturmadı önerileri alabilirim)

bıktım... bıktım kalbimdeki sessizlikten özledim kanın bitmediği yüreğimdeki savaşları öğrendim sonunda bir askerin en büyük ızdırabını savaşmayı özleyen bi kalbin oturduğu yuvaya sığamamasını öğrendim bu gün bir insanın neden aşkı aradığını kalbin acıları nasıl unuttuğunu sevmeyi öğrenen bir yüreği uzak tutmak beyhude imiş aşktan şairliği yasta kalbi şiire zorlamak gibi