film izledikten sonra etkisinden çıkamamak

filmde kendinden bir şeyler bulmuşsundur ve senin istediğin hayatı yaşamaktadırlar. film bitse de senin aklından çıkmaz olanlar kendini filmin içine ışınlamak istersin. sizin için o film hangisi?

ne zaman harry potter izlesem ben neden o dünya'da yaşamıyorum diye depresyona girerim

az önce cars'ı izledim, animasyon falan ama ne bileyim, harika film ya. konusu olsun, diyaloglar olsun her şeyiyle mükemmel. yeri geldi güldüm, yeri geldi bildiğin ağladım. bir filmi film yapan illa gerçek insanlarla oynanması değil, filmde insan gibi oynanması. cars 3 çıksa da gitsem.

çorapla ıslak tuvalet terliğine basmak gibi bişey benim için. normal hayatıma adapte olamıyorum

romantik izlersin; sevdiğin insan gelir aklına hayal kurarsın, korku izlersin; etrafına bakınıp durursun heran bişey kalbini hoplatabilir, dini izlersin; aklına hayata dair edindiğin iyilik ve kötülüklerin gelir oturur düşünürsün yani her kategoride insanı düşündürecek dönüp arkasına bakacak bir film muhakkak vardır ve her filmin de kitap gibi insana kattığı şeyler vardır...

filmi izlememis birazcık içinde yaşamissindir film bitince kendi ot gibi hayatına döndüğünde biraz afalliyosun sonra geçiyor işte

suicide squadi izledikten sonra harley quinn gibi bezbol sopasiyla dolaşmak

logan'ı izledikten sonra 3 gün boyunca trailer'ındaki müziği çalmıştım.

alacakaranlığı ilk izlediğimde günün sonuna kadar edward cullen gibi davranmıştım

dağ 2`den sonra şehit olmayı düşünmek.

dabbe serisini izleyince etkisinden çıkmak mümkün olamıyor

etkisinden bir şekilde çıkılıyorda her filmim etkisi farklı uzunluklarda oluyor. kimi şuan bile hala aklıma gelip düşündürürken kimiside izledikten birkaç saat sonra aklımdan siliniyor.

yurtta 30 kişi ejderhanı nasıl eğirirsin'i izlemiştik malın bir çıkmış yatakhanede sağa sola kollarını açarak koşuşturarak ben dişsizim gecenin öfkesiyim diye dolaşma başlamıştı hoca ağzına sıçasıya kadar bi mal mal dolanmıştım öyle

çocukken jackie chen (ya da nasıl yazılıyorsa) filmlerini abimle izlerdik reklam girince abim beni döverdi

küçükken karete, dövüş filmlerinden sonra kendimi bi bok sanıp abimin götüne tekme attım tuttu duvara fırlattı sülük gibi yapıştım aq.

böyle filmler çeken insanlar cennetlik değil mi?

bazı filmler gulyabani gibi hayallerimde dolaşıyor 😑

schindler's list ve pianist i peş peşe izlemiştim. bilen bilir iki film de nazi almanya'sının yaptığı işkencelerden bahsediyor. abi 2 hafta kendime gelemedim. savaşın da, savaştan kar sağlayanın da, ırkçılığın da ta amk.

bir saat kadar önce, sözüm ona aşkın fedakarlıkları temalı gayet de psikopatça bir film olan kafesi izledim. sonu o kadar trajik, o kadar uç bir noktada bitti ki hala mideme güvenemiyorum. gece de rüyama girerse, sabaha nasıl uyanırım bilemedim.

dikkat edin olum film var film var

kaliteli filmlerin ortak etkisidir. asıl istenilen de budur zaten. seyircinin sinema salonunu terk ederken kafasında filmde hiç olmayan sahneleri kurgulaması, kendi hayatında anımsatıcı uyarıcılar vasıtası ile tekrar tekrar hatırlanması.

bak nasıl bir şey oluyor biliyor musun, hayır tabii nereden bileceksin. ahaha komik bebe. özdeşleşme sıkıntım var. ayrıca can sıkıcı ve korkak bir yaşantım. (bunu zor itiraf ettim kendime üzerinde uğraşıyoruz daha) olaylar bu şekilde olunca kopuyor zaten asıl film. kendimi alamıyorum güzrl bir film izlemekten. zaman geçirmek için mi desem, kendimi unutmak mı bir sürü seçenek işte. i̇zledikten sonra kendimle yüzdeşleşmiş buluyorum kendimi. boşluk hissi vuku buluyor. fazlasıyla içine katıyorum galiba kendimi. hem öyle filmlerdeki gibi kusursuz on numero hayat gibi bir idealim yok ama bana yetmiyor da. gerçekler öyle olmuyor yani. yakışıklı, zengin, dikkat çekici, toplumun göz bebeği bir başrol değilim açıkcası olmakta istemem ama birazpara iyi olurdu he film sektörü kardoları. aman ne bileyim işte luzümsuz hissediyorum kendimi. eh bunu da böyle kafa açmadan kapatalım. yaşlandık ahbap yaşlandık.

filmi bilmem ama daha çok dizilerden etkileniyorum ben. fringe izlerken tesadüfler daha bir anlamlı ve mucizevi geliyordu örneğin. sherlock izlediğim süreç boyunca insanların günlük yaşantılarına dair tahmin ve tespitler yapmaya çalışıyordum. sevdiğim bir diziyse güzel hissettirir bana.

kitabı bitirdikten sonra etkisinden çıkamamakla ölümüne kapışır bence

Bu olayın tek kötü tarafı zamanla sınırlanması olabilir. Bazı filmler insanı harekete geçirip güdülüyor, sadece kendisi üzerine değil hayat üzerine de düşündürüyor. Bunlardan biri interstellar kesinlikle. Bugün yaklaşık 4. kez falan izledim, bıraktığı tatlı heyecan yine aynı. Keşke etkisi hiç sonlanmasa.

müziklerinden ayrı, karakterlerinden ayrı, sinematografisinden ayrı, evreninden ayrı etkilenip çıkamıyorum :( (bkz: the lord of the rings)

Süreyya'yı Taşlamak adlı filmi izleyince çok kötü olmuştum. Özellikle filmin içinde olan taşlanma ve hıçkıra hıçkıra ağlama sahnesi... Öncesinde Süreyyanın"Ölmekten korkmuyorum ama taşlanarak ölmek acı verici olmalı .." repliği.. Halasının (yenge de olabilir hatırlamıyorum) ölüme götürülmeden önce , Süreyyanın saçlarını tararken söylediği şarkı... Oy oyyy İzlerken de bembeyaz kesilmiştim şimdi yazarken de. Hikaye gerçek.. En çok da içime dokunan bir mezarının bile olmayışı... Koskoca hayattan geriye kalan sadece dokuz yaşlarındayken çekilen bir çocukluk fotografının kalması...