insanın her şeye alışabiliyor olması

--- spoiler --- alıntıdır. ve sevdiğim bir yazıdır. --- spoiler --- - insanın her şeye alışabiliyor olması, katlanması ve yaşantısının bir parçası haline dönüştürmesini ilginç buluyorum. buna insanın kendisiyle çelişmesini de ekleyebilirim. sanırım kendisine imkansız gelen birçok şeyi deneyimlemesiyle ilgili bir durum bu. benim böyle oldu. buna rağmen daima büyük laflar etmeyi de sürdürüyorum. büyüdükçe, zamana karşı olan pozisyonumuz değişmesiyle, evrilen sadece fiziki mekanizmamız değilmiş, bizi var eden diğer birçok belirleyici alışkanlıklarımız da buna eklenebilir. çelişkili ve durağanlık içindeysek bundan. dünyaya alışamıyorsak bundan. - aslında değişen bir şey olmuyor. kurulu düzenin içinde ufak sapmalar dışında geriye kalan bütün ayrıntılar aynı kalıyor. hatta duygular bile. aynı şeylerin etrafında dönüp, birbirimizi tükettiğimiz bu aşırı boş düzen bize kendimizi avutmak dışında pek bir şey sunmuyor. kötüsü, değişime olan inancımız bitmiyor. başta kendimizi değiştirebileceğimizi düşünürüz. sonra bir şeyler olur. ufak da olsa bir şeyler yaşanır. inanç yücelir. benzer zamanlarda çok başka şeyler de yaşanır ve inanç körelir. dibe, en dibe batarız. her ikisinde de kendimize kalırız. her iki durumda da kendimizi yine biz teselli ederiz. müzikle ya da kelimelerle yaparız bunu. imkanı olanlar kent değiştirir. başka yüzlerin ve yapıların arasında kendisini arar. ya da kaybolmayı diler. acıklı olan bunu yine kendisiyle yapmasıdır. düzen size seçenek sunmaz. düzen size kendinizi avutmak için daha önce kullanılmış soru işaretleri verir. yetmezmiş gibi var olanların üzerine başka yanıtı olmayan sorular eklersiniz. bu alışkanlıkların tamamı en nihayetinde rutine dönüşür. sonra bizler buna kader deriz. kanıksanmış, bilinmiş ve körelmiş bir çizginin içinde ufak da olsa bir değişim ararız. biliriz ki, aslında değişen bir şey olmuyor.

iyi-kötü farketmez her şeye çarçabuk alışıveriyoruz. alışmayın, alışkanlıklar kötüdür.

bu da bizi aslında acıya dayanıklı yapan şey alisabiliyroz acıya mutsuzluğa yalnızlığa ve herseye

i̇nsanın aciz olduğunun göstergesidir ölüme alışır sevgilisinden ayrılır alışır şehir değiştirir alışır insan hep alışır lakin alışmasa bakırköy hastanesini 81 ile kurmak zorunda kalabilirdik

insan kendisi için her şeyi kabullenirmiş. kaçınılmaz şeyleri bile sindirebiliyor insan. kilit kavram "zaman". zaman her şeyi öyle bir hallediyor ki geçmez dediğin şey bile geçiyor. uzaktan o eski günlere bakınca vay be diyorsun. insan ölüme bile alışıyor.

alışır, evet.ama o insan eskisi gibi olmaz.buna da değişmek diyoruz.aslında insan alışmaz kendini yeniden şekillendirir buna da alışmak der.çünkü insan kontrol edemediği şeyleri yaşamaya katlanamaz.bu yüzden de mevcut durumun iplerini eline alır alıştım der.

"Önce biraz ağladılar, ama alıştılar şimdi. Aşağılık insanoğlu her şeye alışır!" demiş Fyodor Mihailoviç Dostoyevski

Beş senede on kişi kaybettim Muhtemelen bir insanın yaşayabileceği en yıpratıcı eğitim hayatını geride bıraktım İki büyük çöküntü yaşadım Ailem ciddi sağlık problemleri ile boğuştu. Bunların haricinde hayatın getirdiği aldatılma gibi şeyleri ve bir çok sorumluluğu da fazlasıyla hayatıma sığdırmayı becerdim. Sanırım şunu söylemeye hakkım var, alışmıyorsunuz. Fazla derine girmiş bir kıymık gibi. Uyuşuyor ve dokunmadan acıtmıyor. Garip bir biçimde çabaladıkça da daha çok yoruluyorum. Hiçbir şey yolunda gitmiyor. Bazen camı açıp sadece Aaaaaa diye bağırmak ve ağlamak istiyorum. Umarım en kısa sürede hayal ettiğim hayata ulaşırım. Yoksa durumlar biraz şey.

Ölüme bile alışıyoruz ya, çok garip değil mi. Annem hep bir hikaye anlatır" Dünya ki her varlığa ölümü vermişler yük olarak kaldıramamış, koca koca dağlar yerle bir olmuş; sonra insana vermişler bu yükü, baştan çok zorlasa da zamanla onun da üstesinden gelmiş.. " Yıllar geçtikçe külleniyor her şey galiba.

aslında alışmak değilde belli bir süreden sonra kabullenmek gibi oluyor

Yaklaşık bir ay önce tam bir polyannaydım. Her şeye ağlayabilen bir insandım. Artık gözüm bile dolmuyor. Alışma ve değişim süreci evet aynen öyle.

(bkz: madrigal)in da dediği gibi; kaybolurum, kendimi unuturum ama alışırım, yine de karışırım yokluğuna, boşluğuna