insanların düşüncelerini çok kafaya takmak

i̇nsanın benliğini yitirmesine sebep olabilir. kendin olmaktan çıkarsın. bundan vazgeçtiğimizde daha çok şeyler başarabiliriz bence.

tüm gece uyuyamamanızı ve adam akıllı gün geçirememenizi sağlar

ya şuraya mesneviden mevlanadan yunus emreden özlü söz yada düşünmeyin değmez falan yazın başlıkla alakalı az rahat takilim artık yetherrrr

takarsın, değişirsin, onların istediği gibi davranırsın. sonra ne olur? yine eleştirmeye başlarlar yine bir kusurunu bulurlar. peki yine değişmeye mi baslayacaksin? takma söylenenleri. herkes gelip geçici. sen kendini mutlu hissettiğin gibi yaşa. ne derler bilirsin onlar seni birkaç saatliğine tanıyorlar fakat sen kendinle her saat berabersin. ne yaşadığını nasıl yaşadığını bilmeden yapılan yorumlara kulaklarini tıka. yoksa üzülen sadece sen olursun. onlar mı? onlar kendilerine bakmadan, kendilerini unutarak insanları eleştirmeye devam ederler.

belirtildiği gibi başkasının düşüncesi ağzı olan konuşuyor boş dolu bunu sen ayırt edeceksin sonuçta başörtüsü kurban olduğum allahın bir emridir amma lakin ki öyle değildir

i̇zlediğim bı filmdeki şu söz çok hoşuma gitmişti "bazen insanlarin kafasındaki seni o kadar çok umursarsin ki ardındaki gerçeği göremezsin"

ah işte ah bunu yapabilsek kuşlar mı daha hafif olurdu yoksa biz mi bilemem

olum fazla takmayın ölürsünüz valla (bkz: i̇smail abi )

kendini kaybetim bambaşka bir insana dönüşürsün. zira ben öyle yaptım.

kimseyi takmayın, sizden başka kimse önemli değil.

Başkalrının düşüncelerine çok fazla önem veriyorum. Bana ne derler, bu hareketime alındı mı.. bu böyle uzar gider. Artık kendi düşüncelerimi bağıra bağıra ifade edemez oldum. En kötüsü de farkındayım ama düzeltemiyorum. Burada anonim olduğum halde bile "bir şeyler yazın" kısmına milyon tane şey yazıp silmişimdir. Twitterda tweet atamaz oldum. Insanlar ne der? Neden bu kadar umrumda?

çoğu zaman kendime bu durumun umrumda olmadığını söylesem de kendimi kandırmaya çalışıyorum sanki.. epey yol katettim, bunun farkındayım ve insanların yazılarına, konuşmalarına, davranışlarına bakarak kendimce dersler çıkarıyorum bu konuyla alakalı. daha iyisi olabilir, yine de gidişattan memnunum.

İnsanı şiddetli biçimde yıpratmaktan başka hiçbir şeye yaramaz.

Kimse senin hakkında düşündükleri üstünde bu kadar durmuyorken sen niye durasin salla geç

biri beni beğenmedi mi hoşlanmadı mı ooo dünya başıma yıkılıyor oysaki elma seni sevmek zorunda değil herkesin tercihi farklı kendini yıpratmaktan başka bir işe yaramıyor

Bunun aksini gerçekleştiren biri olarak düşüncelerimi paylaşayım, belki faydası olur: İnsanlar çeşitli nedenlerle beğenmemeye meyillidirler. Fesatlık, eziklik, kıskançlık, kendini beğenmişlik, tatmin olma... Evet, kendilerini tatmin etmek için bile burun kıvırabilirler. Karşısındaki kişinin nasıl hissettiğinin bir önemi yoktur. Çünkü empati yoksunluğu bunu gerektirir. Bazıları "ben açık sözlüyüm kardeşim işinize gelirse" diyerek kendini savunur. Açık sözlü biri olarak söylüyorum; onlarınki açık sözlülük değil, patavatsızlık. Üzerlerine vazife olmadan burunlarını hayatınıza sokarlar. Ayrıca eleştirinin de bir usulü vardır; onlar bodoslama daldıkları için sıkıntı çıkıyor. Patavatsızlara karşı sloganınız keyfimin kahyası olmayanlar çenesini kapalı tutsun olsun (bkz: yaz bunu güzel laf bu). Bu konu ne zaman açılsa aklıma meşhur atasözümüz gelir: "kedi uzanamadığı ciğere murdar der". Bazen elalemin derdi siz değil; kendilerini avutmaktır. Uzun boylu birini görünce "sırık", kısa boylu birini görünce "cüce" derler. Zayıfa "cılız", kiloluya "şişko" derler. Her şeye bir kulp takarlar. Şu da var; birilerinin beğenmediği özelliklerinizi başkaları beğenebilir. Birinin "cüce" diye beğenmediği kişiyi başkası "minyon" deyip beğenir. Tavsiyem; bu tür durumlarda eleştirildiğiniz şeyin mutlak yanlış/kötü olmadığını, hatta güzel bulanların çıkabileceğini unutmamanız olacak. Sepetteki yengeç sendromu diye bir sendrom var. Özetlemek gerekirse, ağzı açık sepetteki yengeçlerden biri sepetten çıkmaya çalışırsa öbür yengeçler onu aşağı çekiyorlar. Bunun da insanlar arasında birden fazla nedeni mevcuttur; fesatlık, karşındakini üzmek, acizlik... Bazen bir nedeni bile olmaz. Çevrenizde bulundurmasanız bile, muhakkak bu sendromdan muzdarip insanlar çıkar karşınıza (sosyal medyada eleştirmek için eleştirenler mesela). Bu paragrafın tavsiyesi de şu olsun: Sizi eleştiren kişiye bakıp şu soruyu cevaplayın haklılık payı var mı? Ha, haklı olması sizin hayatınıza burnunu sokmasını "haklı" kılmaz; fakat söylediklerini zihin filtresinden geçirip ders çıkarabilirsiniz. Vurdumduymazlık da kafaya takmak kadar yanlıştır. At gözlüğü takmayıp; başkalarının bilgilerinden yararlanarak kendimizi geliştirebilir ve tanıyabiliriz. Kendini aşırı beğenmiş insanlar da vardır. Bazen sizi eleştirerek kendilerini yüceltmeyi amaçlarlar, bazense kendilerini yücelttikleri için sizi eleştirirler. Bunlara hiçbir şey beğendiremezsiniz. Tavsiyem bunları etrafınızda tutmamanız, söylediklerine de aldırış etmemenizdir (bkz: beyler susun deli konuşuyor konuş deli). Peki karşımızdaki kişi bunların dışında kalıyorsa ne yapacağız? Yazı boyunca aklınıza "senin iyiliğin için söylüyorum" diyen biri gelmiş olmalı. Burada dikkatli olmakta fayda var. O yüzden sırasıyla şunları yapmalıyız: 1-) Söyleyenin kim olduğuna bakın: Sevdiğiniz, güvenebileceğiniz biri mi? Eleştirdiği konuda sizden bilgili veya tecrübeli mi? 2-) Amacını değerlendirin: Sadece iyiliğimiz için mi eleştiriyor? Bizi kendi standartlarına uydurmaya çalışıyor olabilir mi? 3-) Zihin filtresinden geçirin: Haklılık payı var mı? Dediğini yaparsam nasıl hissederim, neler olur? Entryin size faydası olmuşsa ne mutlu bana, vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.