abinin arkada olduğunun hissedildiği an

i̇şe girip kazandığımı bölüşürüz dediği an yerinde ben olsam yapar mıyım böyle bişey zor tabi

bugün instagram'da ufak çaplı bir stalk yaparken tam arkamda durduğunu fark ettim. kendisi bilgisayar mühendisi ama hesabımı patlatmaz heralde ya. yok yok, yapmaz yapmaz. (bkz: fakir tesellisi)

gece saatleri evden çıktık arabaya yürüyoruz. ben de abimin bi kaç adım arkasındayım. arabaya yaklaşınca yan koltuğa binebilmek için yola çıktım o sırada yoldan sarhoş gibi değişik hareketler sergileyen birisi geçiyomuş yola gidene kadar görmemiştim. abim olayı farkedince ani hareketle (sözde çaktırmıycak ehehehe) tam arabaya geçicekken bana doğru yürümeye başladı ama gözü çocukta ters bi hareketini bekliyo :d çocuk hiç umursamadan devam edince bu birden (dediğim gibi çaktırmıycak ya) yan kapıyı açtı eğildi bişey yapmadan geri kapatıp şoför koltuğuna geçti :d yani 22 yaşındayım aramızda 11 yaş var. abimin bi kere bile bunu giyme, oraya gitme, şuraya bakma dediğini duymadım. en güzeli bu sanırım. koşulsuz, hata aramadan, sorgulamadan arkamda olduğunu bilmek.

her an. abime boşa aşık değilim ben.

kalabalık ortamlarda direk elimi tutar ya da kolunu omzuma atar. hani hoşuma da gitmiyor değil. millet sevgilim sanıyor. en azından abime de bakmamış oluyorlar.

bunları okuyunca çok kıskandım be..

abim askerde, paran var mı diye soruyor. kendisinde de çok olmadığını tahmin ediyorum. yoksa söyle paylaşırız kardeşim diyor. ve cidden arkadaş gibi, arkamda olduklarını bildiğim 2 mükemmel abiye sahibim.

Yine annemden habersiz bir şeyler almıştım. Bugünde kargo gelicekti. Abim tam evden çıkarken kargo gelmiş, abim almış. Getirdi verdi bana annem görmesin dedim. Annem bahçeden geldi o araba neydi filan diye sormaya başladı abim de öyle gelmiş bilmiyorum, sen de ne meraklısın öyle dedi kapattı konuyu. Canım abim arada yapıyor böyle şeyler. Allah yokluklarını göstermesin.

Ben bu arkadan sinsi sinsi gelmek olarak algıladım yaa öyle değil mi

param kalmayınca bende para isterim, sonra da anneme söyleme derim. o da hiç söylemez... büyüdükçe aramızdaki kardeşlik bağının güçlendiği gibi bir de iyice annemizden sakladığımız sırlarımız oldu. sır saklamanın en keyifli noktası sanırım kardeşinle aynı sırra sahip olup ebeveynlere söylememek :)

her ağladığımda “dayak mı yedin?”diyor. evet sanırım arkamda kendisi

Var ya ben bu dünyaya şanssız olarak gelmişim insanların ne güzel destekçileri var ya

Abim hep dışardaydı benim evde bir sıkıntı olduğunda kimseye anlatamadığım için ona anlatıdım rahatlatırdı beni o çözer sonuçta diye düşünmek çok iyi oluyor

vizeler bitmişti, eve dönecekken aksi bir durum oldu ve otobüs bileti paramı harcamak zorunda kaldım. ve kendisi çoğu zor anımda olduğu gibi yine imdadıma yetişerek biletimi aldığını söyledi. o an gerçekten varlığının ne kadar değerli olduğunu anladım, abim olduğu için de her daim şükrederim.

İkimiz bir olduk mu sırtımızın asla yere gelmediğini, gelmeyeceğini en iyi bilen insanlarız kendisiyle. Mevzumuz hiçbir zaman maddiyat olmadı hesabımız hep birdi zaten. En iyi dost diye tanımlasam bile eksik kalacak. Tanımlamıyorum o yüzden. Ciğer köşesi o ciğeer.

Öyle bir an olduysa bile hatırlamıyorum. Bu yüzden yıllar önce abi demeyi bırakıp ismi ile hitap etmeye başladım aramızda yaş farklı olmasına rağmen hala da devam ediyorum. Daha ne kadar kötü olabilir derken evlendi şu an varlığını bile hissetmiyorum.

Evin büyüğü olunca hüzünlü hüzünlü abi/abla başlıklarını okuyorum :(

ankara,ergenliğin verdiği heyacanla indi bindi yaparak kızılaya gittik,yedik,içtik eğlendik akşam vakti eve geldim(ki ailem otobüse dahi izin vermez,gideceğim yere araba ile bırakırlar,babam olmazsa mutlaka birini ayarlar dershaneye bile öyle giderdim) babam yok tabi annem delirmiş,abim geldi nazende yanlış bi şey yapmaz o yaptıysa ben arkasindayim dedi ve annemi odadan çıkardı. ben bi çok şey yapacak ortamım varken abim bana yakistirmaz diye yapmadım. burdan abi veya ablaysanız bunu dikkate alın derim.