anne fedakarlıkları

çok berbat bir çocuktum küçükken, şımarıktım hele ergenlik zamanlarımda resmen dokunsan patlayacak bir öfkeyle doluydum her şeye ve herkese karşı. babamın bir dünya borcu içerisinde ne istesem elinden gelenin fazlasını yaptı, istediğim hiçbir şeyi görmezden gelmedi. o zamanlar fifa 07 istiyordum oynamayı internetimiz yoktu dayımın ufak tefek topladığı ucuz bir bilgisayarımız vardı, gidip internet cafenin birisinden football generation oyununu getirmişti benim için. i̇stediğim olmadığı için çok sinirlenmiş hatta ortalığı birbirine katmıştım. zaman ilerledikçe oyunu sevmeye başladım yıllar ilerledikçe o dönem ki zorluklar içerisinde yaptığı iyilikleri fark edince pişman oldum, konuşamıyorum bu konuları ne annemle ne babamla. şükrettiğim tek bir konu var o da halen hayatta ve sağ salim yanımda olması o olmasa büyük ihtimalle ne bu yaşıma kadar gelebilirdim ne de başardığım çoğu şeyi başarmış olurdum. o dönemde okulda bir simit alacak para yokken bir şekilde ayarlıyordu canım annem, bu bahsettiğim dönem 6-7-8.sınıf dönemleriydi. okul harçlığı verebilmek için yatalak felçli kadına mı bakmadı, alzheimer kadına mı bakmadı sırf okulda bir şeyler yiyebilmem içindir hepsi. şimdiyse sıra bana geldi belki yürüyemeyecek halde değil 6 yıldır özel güvenlik olarak çalışıyor. 20 yaşıma geldim o kadar zorluk içerisinden çıkmışken onların yüzlerini güldürme sırası bende, bu sene üniversite sınavına son defa girip istedikleri bölüm olan psikolojiyi tutturma zamanı. daha sınava uzun süre varken bu saatlere kadar kendim için değil onun için çalışıyorum. lafı çok uzattım, unutmayın anneleriniz ve babalarınızın değerini bilin. erkek çocuğuysanız babanız size istediğiniz kadar sevgiyi göstermeyebilir ama unutmayın babalar her gün akşama kadar çalışıyorsa hele ki bu çalışma alanı devlette bir sektörde değil benim babam gibi kamyon şoförü gibi bir meslekse günlerce göremiyorsanız babanızı değerini bilin asla sizin kötülüğünüzü istemezler. annenizin kıymetini bilin ve vaktiniz varken sarılın.

bir haftadır hasta diye evin yükü tamamen bana bindi gibi hissediyorum. daha önceden de yardım ederdim ancak grip olunca bana bırak modlarına girdim inanın yapmayı geçtim ne pişirsem derdi bile insanı o kadar geriyor ki. bazen burun kıvırıp yemediğiniz bazen tuzu fazla olmuş dediğiniz bazen eline sağlık bile demeden kalktığınız-kalktığımız sofralar zahmet ya hu zahmet. hakları ödenmez kıymetini bilin gerçekten hergün ailesi için düşünüp de farklı bir yemek pişirmesi bile başlı başına büyük büyük bir fedakarlık.

saymakla bitmez..

tam bu başlık altında bir entry okurken annem yanıma geldi, kazağın inceliğine bir baktı sen bununla tabii üşürsün dedi ki yaklaşık bir saat boyunca üşüyorum anne üşüyorum diye feryat figan ediyordum. hırka vereyim mi diye şöyle bir baktı hadi ver dedim gülerek ldldmflsl gitti sıcak tutsun diye abimin hırkalarından birini getirdi. tam elime tutuşturacakken kolumu uzattım giydirsin diye neyse giydirdi bu kadın ölene kadar size mi bakacak büyüyün artık deyip söylendi. annesin sen bakmadan edemezsin dedim göz göze gelince güldük kdkdkdk seviyorum seni be bunca yorgunluğa rağmen nazımın sadece sana geçmesini çok seviyorum.