küçük çocuklara ders anlatmak

daha iyi nası anlar diye düşünmeyi seviyorum ben

arkadaşlar bir kulübe üyeyim, annesi babası olmayan ya da her ikisi olmayan çocuklarla ilgileniyoruz, bazıları işitme engelli ama duyabiliyorlar. benim öğrencim eren 5.sınıf ve babası yok, işitme engelli aynı zamanda. saf bi' sevgiye ve ilgiye ihtiyaçları var, tabii derse de. sözlüğün geneli 18 yaş üstü sanırsam, devlete gidip yetiştirme yurtlarından, çocuk evlerinden ilgilenin bir çocukla, çok ihtiyaçları var, cidden.

bazen yaptığınız açıklamalarda geçirdiğiniz kelimeyi bilmiyolar ve onu da açıklıyosuz hatta onu da anlamıyolar falan böyle devam ederken "boşver sen o önemli değil büyüyünce anlarsın" diyip farklı bişeye geçiyosunuz çocukta gülerek yüzünüze bakıyor "kesin bilmiyo" dercesine, bunu anlayıp ayrıntılı bir şekilde hızlıca anlatıyosunuz ve aynı hızla konuyu değiştiriyosunuz ve farkına varmıyo :)) sonra bir zamanlar bizede böyle mi yapılıyordu diye düşünmeye başlıyorsunuz. ama çok zevkli ya sebepsizce mutlu oluyorum.

mal misin diyesim geliyo sonra diyorum ki sen mal misin asil niye lise ogrencisine anlatir gibi anlatiyon ajdnwjxnks

bir gün yeğenim "teyzeeeğ, yardım eder misin?" diye yanıma geldi ağlamaklı bir ses tonu ile. ödev yapmaktan nefret eder. tüm teyzelik duygularım ile "gel yavrum." dedim. i̇lkokula gidiyor yeğenim, belki 2. sınıfta o zaman. anlar diye "x cinsinden" anlattım soruyu. gururla "bak buradan da x şu geliyor." diye noktaladım. yeğenim suratıma bakıyor boş boş. "evladım, sen zeki çocuksun. bak şimdi, şuna x derseek" demeye kalmadan ablam geldi. elma armut cinsinden anlattı ve yeğenim anında anladı soruyu. o zaman anladım benden asla öğretmen olmayacağını. çocuk hayatında x görmemiş, benim yaptığıma bak. şuan salaklığıma gülüyorum.

(bkz: kürt çocuklara ders anlatmak) diye okudum amokaçi

sabır gerektiriyor