liseden arkadaşlar

selçuk aydemir in çocukluk anılarını anlattığı mahalleden arkadaşlardan sonra lise anılarını anlattığı serinin 2. kitabı. kuzeni burak aksak'ın açtığı küsürat yayınevi'nin ilk yayını. yarın kitapçılarda.

kimler var yanında sorusuna verilebilecek alternatif cevaplardan biri

lisede arkadaş olmaz hepsi yalnız kalmamak icin dal arar

kral arkadaşlardır

10 gündür bi inşaat firmasında sekterliğe başladım. çalışıyordum ama patron sürekli eski eleman gelecek sana kaıytları gösterecek falan diyordu. dün saat 10 gibi dükkana biri girdi bana yaklaştı ben başta müşteri sandım. sonra beni görünce '' helbest'' dedi bende ''bahar'' dedim sarıldık falan meger eski elemen dedikleri benim liseden arkadaşımmış. biraz oturduk sohbet ettik falan sonra bana işi en ince ayrıntısına kadar anlattı. çok makbule geçti walla çokda sevindim onu gördüğüme ..

yine kendi yazı biçimini bozmamış reis. mahalleden arkadaşlar daha bi tatlıydı, ikinci kitapta bozar mı diye korkuyordum lakin öyle bişe olmamış. okurken zevk alınan kitaplardan bana göre. akıyor yani anlıycağınız. i̇çindeki bazı yerler normal olaraktan kardeş payındaki repliklere falan benzer. o yüzden bol bol sırtarmalı. boş vakit doldurmak isteyen arkadaşlara tavsiyemdir.(bkz: selçuk aydemir) (bkz: mahalleden arkadaşlar)

Selçuk Aydemir'in mahalleden arkadaşlar kitabından sonra yazdığı kitap. Bana çok eğlenceli geldi tavsiye ederim okumayanlara. kitaptan bir sayfa

(bkz: mahalleden arkadaşlar) (bkz: liseden arkadaşlar) (bkz: evrak kürek: sektörden arkadaşlara giriş 101)

--- spoiler --- Bir insan mutsuz olsun istiyorsanız, ona kapasitesinin altında iş verin --- spoiler --- diye bir laf dikkatimi çekti kitapta. Düşününce aslında çok mantıklı ve doğru bir laf. Ama sanıyorum Selçuk Aydemir bu lafı söylerken global düşünmüş, bizim memlekette bolca bulunan gizli işsizlere bakınca pek oturmuyor bizim topraklara. İlk kitap Mahalleden Arkadaşlar'ı büyük bir keyifle ve bir çırpıda okuduktan sonra bari dedim bunu daha ağır ve sindire sindire okuyayım, resmen kitabı okurken sayfaları geçtikçe üzüldüm kitap bitiyor diye. Anlamadım ki yani keyifli vakit geçirmeye bu kadar mı hasret kalmışım? Nihayetinde her güzel şey gibi bu da bitti, ama mutlu sonla bitti, en azından bana göre mutlu son.

Lisede sevdiğim çocuğun 5 kişilik bir arkadaş grubu vardı. Önce sevdiğim intihar etti aradan 4 sene geçtikten sonra da o gruptaki arkadaşlarından biri. Lisede her gün yüzyüze baktığımız insanların ölümlerine, hem de böylesi ölümlerine şahit olmayı asla istemezdim. Şimdi bir yerde tıpkı sevdiğim gibi o arkadaşının da adını duysam içim cız ediyor. Benim için bile öyle sarsıcı ki bugün tesadüfen fotoğrafını gördüm sabahtan beri aklımdan çıkmıyor. Sevdiğim öldükten sonra 4 kişilik paylaştıkları fotoğrafları görmek hep canımı yakmıştı ama bundan daha çok canımı yakacak bir şeyin o fotoğraftaki kişi sayısının 3'e düşmesi olacağını hiç düşünmezdim. Sabahtan beri "Her geçen gün, birer birer, masadan ayrılıyor dostlar" diye tekrarlıyorum içimden. Benim için bile bu kadar zorken iki yakın arkadaşını bu şekilde kaybetmek kim bilir onlara nasıl hissettiriyordur. Yakın arkadaşımı kaybettiğimi düşünmek bile nefesimi kesiyor. İnşallah sevdiklerimizin yokluklarını görmeyiz...