evi yuva yapan detaylar

evi bir otel odasından ayrıştırıp hayallerin acıların güzel günlerin umutların yaşandığı samimi ve hakiki bir mecraya dönüştüren detaylardır. en başta aile gelir. aile yoksa ev sadece seni dış etkenlerden koruyan barınağa dönüşür. sonra evimizde ailemizin ve bizim imza eşyalarımız. annemin dantelleri, babamın kumandası ve alet çantası, babaannemin saksıda yetiştirdiği bitkileri, ablamın çeşit çeşit çantaları, benim dağınık odam. işte böyle detaylar insanın insanlığını korur. hayatı tüm zorluklarıyla birlikte göğüslememizi sağlar. çünkü hiçbir şeyimiz olmasa da bir yuvamız vardır.

çay demlenebilmesi

yoğurt kabındaki çiçek

anne, sıcak yemek, çay

dantel

daha eve girmeden gelen yemek kokusu. bir de favori yemeğin kokusuysa ayrı neşelendirir insanı.

Huzur. Huzur yoksa o evdeki aş da maaş da o evi yuva yapmaz

eğer hayatta ise; net annedir.

Mis gibi kokan ev yemeği eşliğinde mis gibi kokan bir bey varlığı bana yeter zannımca

her zaman geri dönülecek bir yer olduğunun bilinmesi

tapusunun size ait olması, gerisi tıraş.

küçük detaylar ve aidiyet hissi. çerçeveli bir çocukluk fotoğrafı, ortada bırakılmış terlikler, sevdiğin insanların sana bıraktığı hatıralar, sokaktan toplanmış birkaç küçük çiçek ve hafif kirlenmiş bir ayna. her odada kendinden ya sevdiklerinden bir parça görmek. kahve/yemek kokusu.

aile fertlerinin fikrini, derdini, içinde tuttuğu olumlu olumsuz her duygu ve düşünceyi rahatlıkla paylaşabilmesidir/çekinmemesidir. aksi iddia edilemez

Huzurlu hissetmek,eve gelince strest ve kaygıları dış kapıda bırakmak.