kimseyi sevememek

güven problemi mi desem yoksa sorunluyum mu desem bilemedim ama gerçekten kimseyi sevemiyorum. bi insan kimseye karsi biseyler hissetmez mi lan cidden cok kafama takılıyor bu durum.

biri gelse beni istediğini gösterse benim için çabalasa ben on adım atıcam da yok işte

en son 7 sene önce birinden hoşlandım basiretimi bağladı galba şeref yoksunu

ilk depremimi orta okulda konuştuğum kızın başka birisiyle daha konuştuğunu öğrenmekle yaşadım.ikinci enkazım ise yaşadığım 1.5 senelik platonik aşkla oldu. hem de öyle bir sadıklık ile yapıyordum ki belki birgün çıkarız ümidiyle kimsenin yüzüne bakmazdım.1.5 seneden sonra kıza açıldım ve aldığım cevap ''k.bakma benim uzun ve ciddi bir iliskim var''. aradan seneler geçti onlarca kıza yürüdüm. kimiyle çıktım, kiminden yol aldım, kimine yol verdim ama hepsinde ortak bir nokta vardı hiçbirinide gerçekten sevmedim.ne yaptıysam sıkıntıdan yaptım.bazen acaba sevgi duygum mu bozuldu diye düşünmüyor değilim.

utanmak fazlasıyla olduğu için kızla konuştuğumda kızarırım yoksa severim yani sıkıntı yok

lan ben genel olarak insan sevmiyorum gerçekten bak. herkes boyle bi acayip geliyor

çok kırılan insanların sorunudur

ya öyle bir şey hissedecek gibi olsam bile hemen kendimi engellerim çünkü sonunda yine üzüleceğimi biliyorum.

sevemiyorum, isınamıyorum. böyle bir kıvılcım bile olmuyor. belki böyle ufaktan bir şeyler uyanıyor gibi ama bilemiyorum.

birinden hoşlanınca bir kusur aramaya yönelik davranışlarım olduğu için bu duyguyu yıllardır yaşıyorum.

niye birini sevmeye uğraşasın ki? daha önemli işleriniz yok mu böyle şeylerle uğraşıyorsunuz.

uğraşmak istememek diye değiştirmek lazım başlığı.

sevgisinin de amına koyayım.

Yıllar oldu sevemiyorum. Büyük bir yükü kendimle beraber yarına tasiyormusum gibi hissediyorum. yarınların sonu gelmiyor yük aynı yük. Sevemememin yanında birde sevilmemek var. Sanki tüm bedelleri ödeyecek tek kişi benmişim gibi. Kendim olmak için sürekli bedel ödüyorum. Ve bu bedel sürekli yalnızlık oluyor.

Oldukça güvenli bir şeydir. Ve ayrıca şöyle bir İbrahim Tatlıses tepkisi vermeme sebep olan durumdur.

Bir ton insan tanımanın yanında onların içindeki kötülükleri görmek, iğrençliklerini seyretmek ve yalanlarına tanık olmanın bende yarattığı olaydır. Sevemediğin gibi umursayamıyor hatta vicdani olarak acımanı da kaybedebiliyorsun. Oysaki çok büyük ruhsal bir bunalım birini sevememek. Sevgi yanında güveni de umudu da mutluluğu da getirir. Bunlardan mahrum kaldığımız her an daha çok hastalanıyoruz, yürüyen cesetlerden farksızız.